Norðurljósið - 01.01.1981, Qupperneq 48

48
NORÐURLJÓSIÐ
Viðtal
við
Gyðnýju
Guðjóns-
dóttur
Föstudaginn 20. febrúar 1981 var ég á gangi eftir
Njálsgötunni í Reykjavík. Ég hafði ákveðið að líta inn
til Guðnýjar Guðjónsdóttur, og biðja hana að segja
mér eitthvað frá reynslu sinni. Að lokum fann ég hús-
ið hennar, og hún lét það eftir mér, að rifja upp
reynslu sína.
Hvenær ert þú fædd?
7. janúar 1892 í Böðvarshólum í Vesturhópi í
V estur-Húnavatnssýslu.
Attir þú þar heima þín æskuár?
Nei, nei. Faðir minn var sjómaður úti á Skaga-
strönd, og móðir mín var í nokkurskonar hús-
mennsku, þegar ég fæddist. Þetta var algengt þá með
fátæka.
Hvenær fluttuð þið þaðan?
Móðir mín flutti fyrst að Síðu í Víðidal og var þar
eitthvað. Svo að Kolugili. Þar var frændfólk okkar.
Síðan að Neðra-Vatnshorni. Þar var hann bóndi eitt
ár. Þá var farið að Þóreyjarnúpi. Þar voru þau í hús-
mennsku og höfðu einhvern part af jörðinni. Þetta var
saga margra í Húnavatnssýslu.
En fluttust þið svo vestur á Isafjörð?
Já. Síðar meir. Ég var 14 ára gömul, þegar ég fór
vestur á Isafjörð með pabba og mömmu.
Hvenær minnist þú að hafa orðið fyrir trúarlegum
áhrifum?
Það var vafalítið, held ég, er ég keypti Norður-
ljósið af honum Astmari, og las sögurnar, sem voru í
því, og það slæddist svona með, að ég las þetta and-
lega líka. Það var hið fyrsta.
Flytur þú svo frá Isafírði?
Ég fór í kaupavinnu norður í Víðidal, að Ásgeirsá,
og svo heim aftur. Þá voru pabbi og mamma flutt til
Bolungarvíkur. Þar kynntist ég manninum mínum.
Hann var þar sjómaður. Þar eignaðist ég tvær dætur
mínar. Það voru afskaplega erfíðir tímar og fátækt.
Ég veit, að þráin eftir að sættast við Guð byrjaði, er
ég las Norðurljósið. Ég fór í kirkjuna, þegar ég fann, að
ég þurfti að fá hjálp. Þar var ágætur prestur, en hann
talaði ekki við syndara (í messunni á hún við). Hann
talaði bara við Guðs börn, svo að ég fór jafnnær í burtu
aftur. En þetta er venja í kirkjunni. Það er talað um,
að allir, bæði endurfæddir og óendurfæddir, séu Guðs
börn. Ég fann, að þar var ekkert fyrir mig. Svo fór ég
til trúboða, sem var þar. Þar var bara talað um hvfldar-
daginn og ekkert annað. Það greip mig engan veginn.
Það var alveg eins og lokuð bók fyrir mig. Nú, svo fór
ég að halla mér að því að lesa Morgun. Þar var ritað
um andatrú og ýmislegt þessháttar, og einhvern veg-
inn líkaði mér það ekki.
Guðný segir nú frá orsökum þess, að hún flytur frá
Isafirði. Þar koma við sögu fyrirboðar í draumum,
sem rættust.
Ég fór norður til Akureyrar til pabba og mömmu.
Var fyrst hjá þeim, en fékk seinna leigða litla íbúð inn í
Fjöru hjá Sigurði Flóventssyni og Sigríði Kristjáns-
dóttur. Þá hitti ég hana Ólafíu Einarsdóttur. Hún
kom, held ég, að bera út Norðurljósið eða eitthvað
svoleiðis. Þá segi ég við hana, hvort ég geti fengið pláss
fyrir börnin í sunnudagaskólanum. Hún varð glöð við
að koma því til leiðar, að þau færu öll í sunnudaga-
skólann, sem voru orðin nógu stór til þess. Svo hugsa
ég með mér: Ég ætla nú að prófa þetta. Ég er búin að
prófa svo margt annað. Einhvern veginn fannst mér
ég hafa fengið eitthvað frá Norðurljósinu.
Ég fór svo til mágkonu minnar, Ólafíu Hafliða-
dóttur, og spyr hana, hvort hún vilji fylgja mér út að
Sjónarhæð, því að ég rataði nú ekkert. Já, já, hún gerði
það og kom með mér. Þegar ég settist þar niður, var
verið að syngja, og þá fann ég, að þetta voru allt öðru-
vísi söngvar en ég hafði nokkum tíma heyrt. Þama
leið mér vel. Svo fór maðurinn að tala, og hann talaði
við syndara. Það var bara munurinn. Þetta varð til
þess, að ég hélt áfram að koma.
Ég var einu sinni að ganga heim af samkomu á
Sjónarhæð. Þá var ég ekki búin að fá örugga sannfær-
ingu í huga minn. Ég stansa á götunni, og þá koma
eins og elding inn í huga minn, þessi orð: „Ef Drottinn
Jesús hefur komið í heiminn til þess að frelsa synduga
menn, þá hefur hann líka komið til að frelsa þig.“
Með það kom trúin inn í hjarta mitt fyrir alvöru.
Stundum fannst mér nú eitthvað að, og hann (það
er Arthur) ganga of langt, t.d. með skírnina. En svo
var ég einu sinni á leið heim til mín. Þá kom þessi
setning í huga minn: „Hlýðni er betri en fórn.“ Svo
endaði það með því, að ég tók skím. Þá fannst mér
þetta svo dýrleg reynsla, að ég get ekki hugsað mér að
vera án hennar.
Þetta var svo indælt fólk. Hún Kristín Steinsdóttir
var alveg sérstök manneskja. Eiginlega kynntist ég
henni mest. Nú, eins og allir þekkja, sem vilja snúa