Norðurljósið - 01.01.1981, Síða 51

NORÐURLJÓSIÐ
51
þá var sál hennar horfín, - horfin til landsins, sem hún
vildi, að hann mætti sér á.
Ó, hefði hún lifað, hvílíkur munur hefði þá getað
orðið á líferni hans! Það var enginn annar, sem elskaði
hann, enginn til að vernda hann fyrir harðhjörtuðum
stjúpa hans, sem hann strauk frá eftir fáein ár. Flækst
hafði hann hér og þar um mörg lönd. Loksins hafði
æðisleg löngun eftir auði leitt hann hingað - til
nýlendu gullnema í Vestur-Astralíu.
Minningarnar, sem komu fram í huga hans, urðu æ
svartari, er minni hans birti honum betur, hve vond
var brautin, sem hann hafði fetað, síðan hann kom
hér. Hvar mundi hún enda?
Grayson leit upp skjálfandi. En ég lofaði að mæta
henni á himnum, sagði hann beisklega. Það er víst
nokkuð ólíklegt nú, að það geti orðið!
Þá heyrði hann orð, sem komu eins og ljósgeisli
vonar í örvæntingu hans:
Svo aumur sem ég er þú vilt
mitt eðli hreinsa syndumspillt,
þitt orð mig lífgar líknarmilt.
Guðs lamb, til þín, ég kem, ég kem.
Var þetta satt? Var þá enn von handa honum? Gæti
nokkur, eins spilltur og hann var, beðið um fyrirgefn-
ingu? Hann hlustaði á, meðan röddin fagra endaði
sálminn. Var þá sem rynni upp fyrir honum bjart ljós.
Vissulega gat hann, - jafnvel hann - vænst að fá fyrir-
gefningu.
Sálmurinn var á enda. En boðskapur hans hafði náð
til eins hjarta að minnsta kosti, villuráfandi hjarta. Og
á meðan námumennirnir söfnuðust utan um trúboð-
ann, kraup Jón Grayson einn við kross Jesú Krists og
byrjaði nýtt líf í krafti hans.
Til þín af hjarta þrái ég,
til þín, Guðs lamb, ég kem, ég kem.
Hálfhikandi endurtók hann þessi orð, svo lengi
gleymd, nú endurvakin í huga hans. Er hann loksins
reis á fætur, hafði hann ásett sér, að hann skyldi að
fullu skilja við gamla félaga sína. An þess að kveðja
hélt hann áfram og yfir eyðimörkina. Hann var sann-
færður um, að Guð mundi leiða sig rétt. Skammbyss-
unni fleygði hann inn í hrísrunn einn, er hann gekk
framhjá.
Guð blessi þessa konu! sagði hann oftar en einu
sinni, þegar hann hugsaði um söngkonuna ókunnu.
Hún fær víst aldrei að vita, hve miklu góðu hún hefur
komið til leiðar, hugsaði hann.
Sex ár voru liðin. Jón Grayson var kominn aftur til
Englands. Vegnaði honum vel í starfí sínu í Lundún-
um. Dag nokkurn, er hann gekk eftir aðalgötu, sem
heitir Strand, var mikil rigning. Nam hatm staðar
snöggvast við innganginn að Exeter-höllinni, sem er
afarstórt samkomuhús. Sá hann auglýst, að þá væri
haldin þar trúboðssamkoma. Af því að hann hafði
ekkert sérstakt að gera þá stundina, gekk hann inn.
Var honum vísað til sætis rétt framan við ræðupall-
inn. Þar var verið að syngja sálm, þegar hann gekk inn.
Rödd einnar konu, sem stóð á pallinum, vakti strax
athygli hans.
Hvar hef ég heyrt rödd hennar áður? spurði hann
stöðugt sjálfan sig. Mér finnst ég þekkja hana. Samt
man ég ekki eftir því, að ég hafl séð konuna.
Minningarnar fóru að vakna. Allt í einu áttaði hann
sig. Hann mundi eftir áhrifamikla kvöldinu í Astralíu
og afturhvarfi sínu. Það var einmitt þessi rödd, engin
önnur, sem hafði fært honum boðskapinn um líf og
von á því kvöldi.
Það var satt. Grayson fór að tala við söngkonuna,
er samkomunni var lokið. Hann sagði henni ævisögu
sína. Skýrði frá afturhvarfl sínu þetta ógleymanlega
kvöld, og frá allri gæsku Guðs við hann ávallt síðan. Þá
fylltust augu hennar tárum og hjarta hennar þakklæti.
Töfln á ferð þeirra hjónanna hafði þá ekki verið til
ónýtis.
(Endurprentun úr Norðurljósinu 1. árgangi, 1.
tölublaði 1912. Smávægilegar breytingar á málinu
hafa verið gerðar . - S.G.J.)
Kvenhetjan Maddalína
Innsiglingin í höfnina á eynni Kúbu er vemduð af
setuliði. Er það um tvö hundruð manns, og búa þeir í
kastalanum E1 Morro. Kastalinn stendur sem vörður
við flóann fagra, sem höfuðborgin er við. Hann er svo
langt frá óheilnæmum götunum í Havanna, að þangað
koma sjaldan þeir sjúkdómar, sem svo margsinnis
herja þessa spánversku borg.
Ar nokkurt var hiti mjög mikill við Mexíkó-flóann.
Brennheitir geislar sumarsólar hitabeltisins herjuðu
vikum saman á pálmana og granat-eplatrén, sem eru
beggja vegna trjáganganna í Havana. Kastalinn litli á
ströndinni andspænis, hann fór ekki heldur á mis við
óvenjumikla hitann.
Morgun einn, er veðrið var heitt og logn að vanda,
var farið að hvíslast á um það, að gulan væri komin.
Er fólk hittist á götunum, staðnæmdist það og spurði,
hvar hún hafði brotist út. í fyrstu var svarið óákveðið.
Síðar var gjört uppskátt, að hún hafði komið fyrst upp
meðal hermanna í E1 Morro.