Norðurljósið - 01.01.1981, Page 54

54
NORÐURLJÓSIÐ
Dóttir prestsins
„Fæddur einu sinni, - deyr tvisvar; endur-
fæddur - deyr einu sinni.“
Þetta voru orðin, sem Herdís, dóttir sóknarprestsins,
heyrði ræðumanninn segja. Hann var að halda guðs-
þjónustu í skólahúsinu, sem var nálægt kirkju föður
hennar.
Er þetta satt? spurði hún sjálfa sig og festi augun á
ræðumanninum. En hún heyrði ekki meira af því, sem
hann sagði, því að hún var í djúpum hugsunum og
óróleg. Andi Guðs var að tala í hjarta hennar. Aðrar
raddir heyrðust þá ekki. Herdís var vel menntuð
stúlka, kenndi í sunnudagaskólanum og starfaði meðal
fátækra. Hún var fjörug, falleg og mjög elskuleg
stúlka. En þrátt fyrir það stóð hún andspænis þessari
spurningu: Er ég endurfædd?
Þú segir, ef til vill: Það hefur hún sjálfsagt verið, vel
kristin stúlka.
Satt er það: Herdís vissi margt um Drottin Jesúm
Krist. Sjálfan hann þekkti hún ekki. Hún hafði lifað
svo lengi þar, sem mikið var um guðsþjónustur og
bænasamkomur, og svo mikið talað um kærleika Guðs
og náðarboðskap hans, að hún hafði aldrei efast um,
að hún væri á leiðinni til himnaríkis, væri eins vel
kristin og annað fólk. Það hefur líklega verið þessi trú-
rækni allt umhverfís hana, sem kom henni til að fínn-
ast, að hún væri góð, (eins og hún komst að orði) og
aftraði henni frá að skilja, að hún þyrfti sannarlega að
endurfæðast, að frelsast - alveg eins og hún hefði verið
guðlaus, þekkingarlítil götustelpa, sem ekki hafði
verið alin upp til að þekkja það, sem gott var og
heilagt.
Eg verð endilega að komast að því, hvort ég er
endurfædd, sagði hún við sjálfa sig. En ætli það sé
nokkur, sem getur sagt mér það?
Næsta kvöld talaði ræðumaðurinn um Nikódemus,
sem kom til Jesú um nótt. Við hann talaði Jesús ber-
lega um þessa hluti, er hann sagði: Enginn getur séð
Guðs ríki, nema hann endurfæðist, og: Undrast þú
ekki, að ég sagði þér: Yður ber að endurfæðast. (Jóh.
3. 3. og 7.)
Þessi ræða hafði ennþá meiri áhrif á Herdísi. Það
var hægt að sjá á henni, að hún var gagntekin af djúpri
löngun. Herra Ellaby, trúboðspresturinn, sem hélt
ræðuna, tók einnig eftir þessu. Asetti hann sér aðnota
tækifærið og ganga heim með henni til húss föður
hennar. Þar gisti hann.
Herdís gekk heim, hálf-glöð, en hálf-hrædd, með
predikaranum. Hana langaði mikið til að tala við hann
um það, sem henni lá á hjarta. En herra Ellaby var
ljúflyndur og hluttekningarfullur, svo að hún átti ekki
erfitt með að tjá honum málefni hjarta síns.
Ó, herra Ellaby, viljið þér ekki segja mér, hvort ég
er endurfædd?
Eg get ekki svarað þessari spumingu, unga vina
mín, mælti hann. En þú getur það. Ef þú þekkir ekki
Guð sem föður þinn og Krist sem frelsara þinn, þá er
það víst, að þú ert ekki endurfædd.
En þarf ég að endurfæðast? Pabbi er prestur, ég er
fermd og fer stundum til altaris. Líka er ég kennari í
sunnudagaskólanum, herra Ellaby. Og hún leit
angistarfull í augu honum, eins og hún vildi síst af öllu
sleppa þeirri hugsun, hvað hún væri góð.
Það getur verið, barnið mitt, sagði hann og tók eftir
geðshræringunni, sem sást á andliti hennar í tungls-
birtunni. En hafír þú aldrei þekkt endurfæðinguna af
eigin reynslu, þá verður þú að gera það, ef þú vilt fá
inngöngu í himnaríki. Nikódemus, sem var ráðherra
meðal Gyðinga, mjög guðrækinn maður, kennari í
Israel, og góður maður, þurfti þó að endurfæðast. Og
hafí hann þurft þess, þá þarft þú það vissulega líka.
Næstu daga lásu þau saman ritninguna og báðu
saman. Árangurinn varð sá, að Andi Guðs sýndi Her-
dísi, bæði nauðsyn endurfæðingar og hvernig hún ætti
að taka á móti Drottni Jesú Kristi í sannri trú.
Þetta voru henni dýrlegar stundir. Síðasta kvöldið,
er samkoma var haldin, stóð hún og söng með söng-
flokknum:
Sælustund, sælustund,
er Jesú Krists ég fór á fund.
Þá runnu tárin niður eftir kinnum hennar. Ekki voru
það angistar tár, heldur gleðitár.
Nú hafði hún byrjað nýtt líf, barnslegt og fagurt líf,
en um fram allt farsælt líf.
(Norðurljósið 1. árg., bls. 75.)
Smágeisli
Frekar gæti ég fært þér úthafíð í lítilli fötu en útlistað
kærleika Guðs með orðum mínum. Þú verður að koma
sjálfur og steypa þér í djúpið úthafsins.
Ó, gæti ég aðeins gefíð þér til kynna,
hversu guðdómlega blítt hann elskar þig.
Þú tilbiðjandi hneigðir djúpt þitt höfuð
fyrir honum, sem lét þyrnikrýna sig.
(Nlj. 1912, bls. 71.)