Norðurljósið - 01.01.1981, Qupperneq 61

NORÐURLJÓSIÐ
61
Einkennilegt var, hvernig erfiðleikarnir hurfu hver
á fætur öðrum. Allar þessar viturlegu mótbárur hurfu
hver af annarri. Peningar? Voru það peningar, sem
mundu opna hjörtu fólksins og ávinna sálir? Ef Drott-
inn vildi láta vinna þetta verk, mundi hann þá ekki sjá
um: að leggja til allt, sem þörf væri á? Borg, og það svo
fjarlæg? Jú, en múrar Jeríkó hrundu án þess að
mannshönd kæmi við þá. Og var hún þá svo fjarska
langt í burtu? Er hann fór að hugsa um það, sá hann,
áð hún var ekki nema eina eða tvær dagleiðir frá þorp-
inu hans. Það var auðvelt að komast til hennar. Hún
var við aðalþjóðveginn, sem lá til höfuðborgarinnar.
Og einkennilegt var það, að Hælin, sem höfðu verið
stofnsett, mynduðu samfellda keðju. Frá Fan-ts’uen,
voru aðeins 8 km. til borgarmúrsins að sunnan. Hvers
hönd hafði áformað þetta þannig, undirbúið alla þessa
steina til að stikla á?
En fleiri atriði þurfti að íhuga, t.d., hver mundi taka
verkið að sér? Hsi gat ekki farið sjálfur. Væru ein-
hverjir samstarfsmenn hans hæfir og fúsir til að fara,
hvernig gæti hann sent þá félausa, jafnvel í þetta
ferðalag?
Hann virtist spurður: „Hvað hefur þú í hendi
þinni?“
„Hvað, Drottinn, ekkert nema lítilsháttar lyf, þess-
ar töflur gegn ópíums nautn.“
„Jæja, er það ekki nægilegt með blessun minni?“
Hann hugsaði betur um þetta og fór að sjá, að ef til
vill væri það svo. Ef menn fengjust, sem vildu fara í
trú og tækju með sér þær töflur, sem hann gæti gefíð
þeim. Ef þeir færu fótgangandi frá einu Hæli til ann-
ars, uns þeir kæmu að þorpinu, sem var skammt frá
borginni, og biðu þar handleiðslu Drottins, - hvers
vegna ætti þá ekki að gjöra þetta?
Sannfærður um það seinast, að þetta væri kleift,
kallaði Hsi saman sína heimamenn til bænar. Hann
sagði þeim frá því, hvaða leiðbeining hann hafði
fengið. Hann gjörði það mjög ljóst, að verkið gæti
orðið erfítt, því að fólkið væri ofsafengið, haldið sterk-
um hleypidómum gagnvart því, sem það áleit útlend
trúarbrögð. Hann skýrði líka frá því, að hann gæti ekki
veitt aðstoð aðra en þá, við að opna nýtt hæli, að leggja
til fyrsta skammtinn, þrjú þúsund töflur, og loforð um
stuðning við starfíð með fyrirbæn. En hann tryði því,
að þetta væri komið frá Guði. Hann mundi sjá um að
uppfylla sérhverja þörf þeirra og láta starfíð blessast.
Væri nokkuð einkennilegt við, að aðrir úr þessum litla
hópi tryðu því líka?
Eftir þetta tók ekki langan tíma, að tekin væri sú
ákvörðun, að þetta skyldi tekist á hendur. Eftir einn
eða tvo daga voru bræðurnir Si og Cheng tilbúnir og
lögðu af stað. Báru þeir með sér bækur, rúmfatnað og
lyfín, líka svolítið nesti. Héldu þeir síðan 48 km. í
norðurátt að þorpi Fans. Voru þeir boðnir velkomnir
til Hælisins. Sögðu þeir sögu sína.
„Hvað!“ hrópuðu áheyrendurnir undrandi. „Þið
eigið enga íbúð í borginni og hafíð enga peninga til að
leigja fyrir. Engan höfuðstól á bak við ykkur, ekkert
nema þrjú þúsund töflur. Hvað getið þið aðhafst í
Chao-ch’eng annað en það: að verða í vandræð-
um?“
Er kringumstæðurnar höfðu verið útskýrðar, horfði
málið mjög öðruvísi við. Fan og hinir voru fullir
samúðar. Lofuðu þeir að minnast bræðranna í bam.
Þeir gáfu þeim líka nesti fyrir næsta áfangann og
sendu þá svo áfram til So-pu.
Uppörvaðir þannig héldu Si og Cheng áfram.
Dvöldu þeir eina nótt eða tvær í Pan-ta-li og öðrum
Hælum, er við veginn lágu, uns þeir komu svo nærri,
að þeir gátu séð borgarveggina. Þar í þorpi, nálægt
suður-útborginni, bjó leitandi maður. Nafn hans
vissu þeir. Þeir þurftu ekki annað að gera en halda
þangað, sem hann bjó, og segja frá erindi sínu.
Fyrirtæki vonlaust virtist honum þetta. En hann
bauð þeim að dvelja þar í nokkra daga og gætti þess
vel: að segja ekki nokkurt orð þeim til hvatningar.
„Fólkið í borginni er gróft í sér og fáfrótt," skýrði
hann þeim frá. „Hæli er áreiðanlega þörf á. En þar
sem fólkið veit, að þið eruð í sambandi við útlendu
trúarbrögðin, gæti það af heimsku sinni verið á móti
því,' að þið settust þar að hjá því.“
Þetta virtist meir en líklegt, og bræðurnir ákváðu að
nota einn eða tvo daga til bænar áður en þeir reyndu að
eignast vini í borginni.
Meðan á þessu stóð, var Drottinn að verki fyrir þá.
Þeir vissu ekki, að orðstír Hælanna hans Hsi hafði
borist þangað. Fréttir ferðast hratt. Á strætum og í
te-stofum í borginni var fólkið í Chao-ch’eng þegar
farið að tala um komu þeirra. Þrátt fyrir hleypidóm-
ana var það alls ekki fátt af þeim íbúum hennar, sem
reyktu ópíum, er fúsir voru til að taka vel því, sem gaf
þeim von um lausn.
Þeir Si og Cheng fengu því óvænta heimsókn.
Meðan þeir voru enn á bæn, kallaði húsbóndinn á þá
og bað þá að koma fram í dyr. Þar voru tveir herra-
menn, sem kröfðust þess, að þeir fengju þau forrétt-
indi að fá viðtal. Gestir þessir sýndust vera ákafír og
vingjarnlegir. Sjáanlega voru þeir borgarbúar, er
komu með talsverða peninga með sér, sem þeir lögðu
að fótum hinna.
Er þeir höfðu heilsast með virktum, gaf Si til kynna,
að þeir væru furðulostnir yfir þeim heiðri, sem þeim
væri sýndur.
„Við höfum frétt, okkur til ánægju,“ svöruðu
ókunnu mennirnir, „að þið hafíð komið til okkar í vel-
gerða tilgangi og ætlið að fara að opna afbragðs-