Norðurljósið - 01.01.1981, Síða 69

NORÐURLJÓSIÐ
69
tökum sínum á honum, uns lausn virtist ófáanleg.
Hann var tekinn að örvænta, ætlaði að gefast upp í
örvæntingu, er hann fyrir forsjá Guðs kynntist nokkr-
um P’ing yang mönnum kristnum. Hve mikið hann
skildi af fagnaðarboðskapnum, vita menn ekki. En
vegna bænar og einhvers mælis trúar á Krist, fékk
hann alveg umtalsverða lausn.
En kvöldið kom, er hann var aleinn á ferð heim úr
borginni. Hann varð að fara framhjá heilögu tré áein-
manalegum stað. Var talið, að þarna væri dvalarstað-
ur demóna. Er hann nálgaðist blettinn, kom sú yfir-
þyrmandi hvöt að honum: að falla fram og tilbiðja
eins og hann hafði verið vanur að gera áður. Af alefli
stóð hann á móti þessu, en innri hvötin varð of sterk.
Hann nam staðar, féll á kné og beygði höfuðið hvað
eftir annað niður að jörð. Þegar í stað kom illa valdið
yfír hann aftur með tvöföldum krafti. Eymdin, sem
hann leið, varð ægileg.
Þeir, sem voru í kringum hann, sendu þegar eftir
kristnum mönnum og seinna kom kristniboðinn sjálf-
ur. Máist aldrei úr minni hans, örvæntingar augnaráð
ofsótta mannsins. Hann var þá kominn nærri dauðans
dyrum. Líkamleg og sálarleg angist hans var meiri en
tvístraðir kraftar hans gátu staðist. En bænin vann
sigur á ný. Sálin hrjáða sneri sér til Krists til að fá
lausn. Og skömmu síðar dó hann í friði, sem ekki var
af þessum heimi.
Hvaða hugmyndir, sem koma fram til skýringar á
þessum fyrirbærum, þá sýnir reynslan djúpstæða,
hagnýta þörf á því, að lífið allt sé í snertingu við Guð,
ef þeim, sem þannig þjást, eigi að veitast varanleg
lausn. Sjónarmið þetta er alls ekki heldur í andstöðu
við vísindalega þekkingu á andlegu og líkamlegu
ástandi, sem oft fylgir í þessum tilfellum, en er þó
hægt að ráða yfír að einhverju leyti. En þar, sem
læknislistin endar og mannlegur kraftur gagnar
ekkert, þá eru samt sem áður eftir - meðal heiðinna
manna að minnsta kosti - mjög margir þjáðir menn,
sem unnt er að færa lausn eingöngu fyrir trúna á Krist.
En trúin, sem sigrar, er ekki ávallt fínnanleg, hvorki
hjá einstaklingum eða hjá söfnuðum. Leyndardómur
hennar er það: að ganga fram í nálægð Guðs og í raun-
verulegri fyllingu heilags Anda. Og til þess að þetta
megi verða, þarf kröftugar, heitar bænir, bæði fyrir
kristniboðum og innfæddum mönnum, að þeir verði
sterkir til að sigra í þeim kringumstæðum, sem þeir
eru í. Skömmu áður en starfsmannahópur hr. Balle’s
kom til P’ing-yang, þá gerðist sorglegt atvik, er sýndi
skort kraftar hjá söfnuðinum litla þar í borg. Var það
vegna þess, að skortur væri á bænum í heimalandinu?
Ur nágrannaþorpi kom leitandi maður. Samkom-
urnar hafði hann sótt í nokkra mánuði. Honum virtist
vera það áhugamál, að hann yrði kristinn. En allan
þennan tíma var heimilisfólk hans kvalið af því, sem
það taldi illgirnis athafnir illra anda. Ævin varð því
óþolandi byrði.
Maðurinn kom að lokum til kristniboðans og sagði:
„Þetta er gagnlaust. Eg verð að hætta þessu. Við þol-
um ekki þessa eymd lengur.“
Kristniboðinn leitaðist við að hjálpa honum, en
árangurslaust. Fann hann allan tíipann til þess með
sársauka, að ekki var nægur andlegur kraftur í söfnuð-
inum til að sigra þennan erfíðleika.
I örvæntingu rauf maðurinn samband sitt við
kristna fólkið. Þegar í stað var heimili hans látið af-
skiptalaust. Leyndardómsfullu atvikin hættu. Er
sorglegt að segja frá því, að hann missti líka áhugann.
Þetta eru einkennilegar sögur. Rétt er það, en þær
eru sannar. Margt er bak við þær leyndardómsfullt,
en staðreyndir verður að fást við. Ennþá mun því svo
farið, að stígi bænin upp frá fjallstindinum, þágengur
orrustan niðri í dalnum vel. (Sbr. 2. Mós. 17. 8.-13.
Þýð.) í sambandi við kristniboðs starf er ekkert, sem
er meiri knýjandi nauðsyn en það: að sannarlega sé
verið frammi fyrir Guði í bæn fyrir þeim, sem fremstir
standa í víglínunni. Því að: „þetta mun verða mér til
frelsunar fyrir bænir yðar og fulltingi Anda Jesú
Krists.“ (Fil. 1. 19.)
Skoðun hans Hsi sjálfs á málinu var sú, að allir
óendurfæddir menn séu að meira eða minna leyti
undir valdi djöfulsins. Væri þetta hliðstætt því, að allir
kristnir menn eru að meira eða minna leyti undir
áhrifum Anda Guðs. Margir eru sannkristnir menn,
og heilagur Andi býr í þeim, en jjeir eru langt frá því
að vera alveg undir stjórn hans. A sama hátt er það, að
sá andi, sem „starfar í sonum óhlýðninnar,“ (Efes.
2. 2.) hefur ekki í öllum tilfellum sömu yfirdrottnun.
En að hann sé í raun og veru nálægur þeim, sem heyra
ekki Kristi til, um það var Hsi viss án vafa. Einnig það,
að hann nær æ meira valdi yfír þeim, sem hlýða hvatn-
ingum hans og samþykkja stjórn hans yfir þeim.
(Berið þetta saman við Jóh. 13. 2., 27., 30.) Hsigerði
sér einnig ljóst, að Satan ræður yfír nálega óteljandi
herskörum illra anda, þótt hann sé ekki óháður tak-
mörkunum. (Efes. 6. 11., 12.) Herskari, (legíó) voru
3000-6000 hermenn hjá Rómverjum. Slíkur herskari
fór í svínahjörð, sem í voru um 2000 svín og tortímdi
henni. Hsi vissi af reynslu, að enginn skortur er á
nálægð illra anda enn á vorum dögum.
Á fyrri árum sínum, er hann var Konfúsíusar-trúar
maður, hafði verið hamrað inn í hann: að auðsýna
fyrirlitning slíkum efnum. Ásamt öðrum fræðimönn-
um, sem hann var kunnugur, kallaði hann Tao-ism-
ann og meðfylgjandi djöfla tilbeiðslu hans: sie-kiao,
auvirðilegan eða óhreinan flokk. En þegar honum lá á,
sendi hann undir eins eftir miðlinum og fór eftir þeim