Norðurljósið - 01.01.1981, Qupperneq 75

N ORÐURL JÓSIÐ
75
16. KAFLI
Vestan árinnar.
Ferðamennimir héldu nú til suðurs í áttina til P’ing-
yangs. Heimsókn Mr. Taylors var nú að ljúka. Þó varð
hann að vera einn dag hjá Hirði Hsi.
Mót kristinna manna var haldið í P’ing-yang.
Menn, sem fyrstir allra höfðu gjörst kristnir, voru þar.
Líka var þar hópur af fólki, sem var að leita Krists.
Kom fólk úr fjallahéruðum vestan árinnar. Meðal þess
var Ch’u, sem var gamall, kristinn maður. Hann sagði
frá því, hvernig hann var unninn til trúar á Krist.
í Búddha musteri hafði hann fyrst mætt Jesú, þótt
einkennilegt væri. Gamli vinur hans, presturinn
Chang, hafði komið aftur til Ta-ning eftir stutta fjar-
veru. Ch’u heimsótti hann og bauð hann hjartanlega
velkominn. í hljóðlátu herbergi, í einum af musteris-
görðunum, sátu þeir lengi saman og ræddust við í vin-
semd. Skörp augu fræðimannsins veittu þá athygli
bók, sem var að útliti óvenjuleg. Lá hún á rykugri
hillu.
„Hvað hefur þú þarna, eldri bróðir?“ spurði hann
og gekk yfír herbergisgólfið til að ná í hana.
„Æ-i, það er einkennileg bók, sem ég náði í á einni
af ferðum mínum. Ég held þér muni ekki þykja mikið
varið í hana.“
En vaknaður var áhugi hjá Ch’u. Námsmaður var
hann að eðlisfari og vegna menntunar. Snemma hafði
hann lesið allar algengar bækur. Og er hann hafði
unnið fyrir nafnbót sinni, hélt hann áfram að læra.
Þarna, uppi á milli fjallanna, var ekki mikið til að lesa.
Þarna lá engin alfaraleið, og kyrrstaða nokkur var í
vitsmunalífi borgarbúa. En hér var eitthvað nýtt. Með
lifandi áhuga leit hann yfir blaðsíðurnar. Gamli
Chang reykti sína pípu í friði. Síðan fór hann að sinna
reykelsinu og kertunum, sem hann varð að halda log-
andi frammi fyrir skurðgoðunum. En Ch’u gaf engu
öðru gaum en bókinni, meðan hann stóð við, niður-
sokkinn í fyrsta lestur þessarar dásamlegu sögu.
Þetta var eintak af guðspjalli Markúsar. Og meðan
hann las þessa ævisögu, svo blátt áfram, svo háleita,
náði hún tökum á hjarta hans. Aftur og aftur kom
hann í musterið til að finna vin sinn og rannsaka litlu
bókina, uns innihald hennar spjaldanna á milli var
sem rígneglt í huga hans. Hvorki Chang prestur né
nokkur annar gat sagt honum meira, hve mikið sem
hann langaði til að vita það.
Jesús frá Nasaret, konungur Gyðinga, sonur Guðs,
vinur tollheimtumanna og syndara, - hver gat þessi
dásamlegi kennari verið? Hvílíkur kraftur, speki og
kærleikur! Engin furða var, þó að fólkið hrópaði: „Allt
hefur hann gert vel!“ En - hvað ságan endaði ein-
kennilega. Hann dó í myrkri. En um sólaruppkomu,
sjá, hann var risinn upp. Gat þetta verið satt? Væri
þetta satt, hve nær gerðist þetta? Hvar er hann nú?
Hvað er fagnaðarerindið? Hvemig er hægt „að trúa“?
Hvar var unnt að flnna þessa predikara?
Þetta vom vandræðin. Enginn þeirra virtist hafa
komið til vesturfjallanna. Hvemig sem hann reyndi,
gat hann engan fundið, er útskýrt gæti fyrir honum
þessa litlu bók. Samt var bókin hérna! Voru aðrar
bækur til líkar henni? Var til eitthvert félag, til að
fylgja kenningum hennar og útbreiða þær? Væri það,
vildi hann tilheyra því. En ekkert virtist geta leyst
þetta vandamál.
Loksins, eftir hér um bil eitt ár, bárust honum
fregnir af því, að útlendingur enskur hafði komið til
suðurhluta fylkisins, væri í P’ing-yang og væri að
kenna trúarbrögð, sem hann kallaði „góðu fréttimar
um Jesúm“. Hann hét Davíð Hill og var að selja bæk-
ur eitthvað líkar litla Ma-ko, sem Chang hafði í
musterinu. En þriggja daga leið var til P’ing-yang og
yfir fjöll að fara. Þar sem hann átti annríkt heima fyrir
og við skóla sinn, gat hann alls ekki farið svo langt.
Nokkrum mánuðum síðar þurfti einn af nemend-
um hans að fara þangað til að taka mikið próf. Er hann
kom heim aftur, hafði hann með sér aðrar útlendar
bækur, sem hann hélt, að kennari hans hefði hug á að
eignast. Gh’u tók fúslega á móti þeim og spurði unga
manninn um allt, er hann hafði séð og heyrt. En hann
lærði ekkert meira um nýju trúarbrögðin nema heim-
ilisfang útlendinganna.
Ari síðar fór nemandinn þangað aftur. I þetta skipti
kom hann með allt nýja testamentið.
„Ég var alltaf að lesa það,“ sagði Ch’u, „þó að ég
skildi ekki nema lítið. Eitt af því, sem áhrif hafði á mig,
var það, að Jesús sagði, að vegurinn til eilífs lífs væri
mjór og hliðið þröngt og fáir þeir, sem finndu það.“
„Æ-i,“ hugsaði ég, „tíminn líður. Endirinn kemur
bráðum. Ég er ekki á veginum, og ef til vill get ég
aldrei fundið hann.“
Tvö ár liðu hægt hjá. Loksins stóðst Ch’u ekki mát-
ið. Hann fór frá öllu og hélt til P’ing-yang og spurði
um hús útlendingsins. David Hill var farinn. En Mr.
Drake, er sá hugarástand gestsins, hvatti hann til að
dvelja þar nokkra daga og athuga þetta í ró. Þetta gerði
Ch’u glaður. Meðan hann stóð við, hver skyldi þá
koma þangað annar en Hsi, fræðimaðurinn kristni.
Hjálp hans og samúð, auk kristniboðans, upplýsti
bráðlega þetta allt. Og hvílík opinberun var það!
Hann hraðaði sér heim aftur yfir fjöllin og leitaði á
fund gamla vinar síns einu sinni enn. í musteri
Búddah áttu þeir langar samræður. Hann leiddi prest-
inn að fótum frelsara heimsins. Með áhuga og kær-
leika fóru þeir báðir saman að kunngjöra fréttirnar
góðu sem allra víðast. Mikilli ofsókn mættu þeir. En