Norðurljósið - 01.01.1981, Side 76

76
NORÐURLJÓSIÐ
eldurinn í hjörtum þeirra brann því skærar, og aðrir
fóru að þrá þá blessun, sem breytt hafði ævi þeirra.
Eitt sinn fór Ch’u með bróður sinn á ársfjórðungs-
lega mótið í P’ing-yang. Ungi maðurinn hafði líka
lært að þekkja Drottin. Er þeir komu heim, voru
miklir erfíðleikar á heimilinu. Einkabam Ch’us var
sjúkt og dó fáum stundum eftir heimkomu þeirra.
Bróðir hans varð líka sjúkur. Hann lá stutt. En allt að
því andartaki, er hann fór héðan til að vera með
Drottni, sagði hann aftur og aftur, glaður og sigri
hrósandi:
„Þökk sé Guði! Þökk §é Guði! Sannarlega er Jesús
frelsari mannanna!“
„Þeir spurðu mig að því hér um daginn,“ lauk Ch’u
máli sínu, „hvort ég vildi hverfa aftur og tilbiðja
skurðgoðin eða ekki? „Aldrei“, svaraði ég, „með Guðs
hjálp.“ Mandaríninn lét þá berja mig rækilega. Hann
hyggst svipta mig heiðurstitli mínum. En Jþetta tel ég
allt einskis virði. Jesús hefur meiri dýrð í vændum fyr-
ir okkur en þetta. Frelsunin er sannarlega lík því: að
vera risinn upp frá dauðum. Við, sem treystum Jesú,
eigum frið, sem ekkert getur grandað.“
Það var engin furða, að krisma fólkið elskaði hann -
þennan hjartahlýja, hugprúða mann - og bauð hann
velkominn sem hirði safnaðarins í Ta-ning. Þar var nú
gamli vinur hans, Chang, öldungur.
Hve mikið sem þá langaði til að bera Mr. Taylor
með sér aftur til vesturfjallanna, leyfði tíminn það alls
ekki. Langar kveðjur urðu að fara fram við hliðina á
P’ing-yang, er hann lagði af stað með Hsi til Vestur
Chang þorpsins.
I svölu rökkri þess sumarkvölds var Mr. Taylor
ásamt ferðafélögum boðinn velkominn þangað, sem
Hsi bjó. Bústað sinn hafði hann skreytt vegna komu
gestanna. Ta-hsi-nieq var skráð með stórum stöfum
á rauðum grunni á gestasalinn, „Ar mikillar ham-
ingju“, eða „Hið þóknanlega ár Drottins“, var skráð á
dyratrén með stórum stöfum og dyrastafi. Voru þar
skráð viðeigandi ritningarorð eða textar á skarlats-
rauðan pappír.
„Allt var þarna mjög aðlaðandi og tekið á móti
okkur sem værum við prinsar,“ sagði Mr. Stevenson,
er hann síðar rifjaði upp þennan atburð. Sæla Hsi, af
því að hafa stjómendur kristniboðsins undir þaki
sínu, átti sér engin takmörk.
Onnum kafnir voru þeir þessa daga, sem þeir
dvöldu þarna, því að mörg mál þurfti að ræða. En Hsi
hafði kynnst í höfuðborginni einum þætti kristniboðs-
starfs, er hann var ókunnur áður. Það var starf meðal
kvenna og barna, sem einhleypar stúlkur önnuðust.
Það var einmitt þörf á slíku starfí hér í héraði hans.
Hann hafði þráð, að einhleypar stúlkur kæmu í hérað
hans. Engin hafði þó komið.
„Það er svo mikil þörf á þeim hér. í Hoh-chau, til
dæmis,... “ „Ó, segðu méralltumHoh-chau,“greip
Mr. Taylor fram í. „Var ekki þeirri stöð komið á fót
með sérstakri gjöf sem svar við bæn?“
>,Jú,“ svarar Hsi. „Fréttir þú af þessu svona langt í
burtu?“
„Vissulega. Og ég lofaði Guð fyrir þann kærleika,
sem ýtti undir þessa fórn.“
Hann sneri sér síðan að húsfreyjunni hógværu og
spurði: „Var það þér ekki erfitt: að skiljast við alla
skartgripi þína, líka þá, sem verið höfðu heiman-
mundur?“
„Ó-nei, ekki erfítt. Það var sakir Jesú.“
„Starfíð á þeirri stöð,“ hélt maður hennar áfram,
„hefur verið mjög uppörvandi. Tuttugu menn hafa
þegar snúið sér þar. En því miður engar konur. Hjörtu
okkar eru oft hrygg, er við hugsum um myrkrið á
heimilunum og allar þjáningarnar allt í kringum okk-
ur. Við þráum að kven-kristniboðar komi hingað til
að ná með kærleika Jesú til kvennanna í hverri borg.“
„En hvernig er unnt að gera þetta?“ spurði Mr.
Taylor. „Kristniboðar eru fáir kvæntir og allir fastir á
öðrum stöðum.“
„Jú, við höfum hugsað um þetta. Við getum ekki
beiðst þess, að þær yfirgefí störf sín. En ef þú, heiðraði
herra, vildir trúa okkur til að sjá um tvær eða fleiri
ógiftar stúlkur, þá gæti þetta vandamál Hoh-chau
orðið leyst á farsælasta hátt.“
„Við mundum elska þær og annast þær,“ greip frú
Hsi fram í. „Og meðal kvenna í þessu héraði mundu
þær hafa mjög góð tækifæri til að segja frá frelsar-
anum.“
„En það er erfítt fyrir ungar, ógiftar stúlkur að fara
frá heimili og kærleika foreldra og vina til að eiga
heim'a í kínverskri borg og mæta hleypidómum ykkar
fólks jafnt sem okkar.“
„Okkar konur mundu fljótt skilja þetta,“ svaraði
frú Hsi áköf. „Auðvitað yrði það erfítt, líklega meir en
við gerum okkur ljóst. En heldur þú ekki, að það finn-
ist ein, jafnvel tvær, sem vegna kærleika Jesú mundu
vilja gera þetta, til þess að konurnar í Hoh-chau gætu
fengið að heyra fagnaðarerindið?“
Mjög hrærður lofaði Mr. Taylor því, að hann skyldi
sjá til, hvað unnt væri að gjöra. Sérstök bænagjörð til
Drottins var haldin, að hann vildi sjálfur velja og
senda að minnsta kosti tvo kven-kristniboða bráðlega:
Þessari bæn var náðarsamlega svarað á síðustu mán-
uðum sama árs.
Það var einhver sérstakur helgiblær, sem hvíldi yfír
samræðunum á þessum stundum, tilfínning um kom-
andi aðskilnað. Þetta voru síðustu samræðumar, síð-
ustu bænirnar, síðustu samkomurnar áður en hann
færi, vinurinn elskaði, sem ef til vill kæmi aldrei fram-