Lögrétta - 01.03.1932, Side 28

167
LÖGRJETTA
168
Hreiðrum ganga fuglar frá,
flökta’ um dranga bjarga,
sólarvanga syngja hjá
sálma langa’ og marga."
Gamansemin eða spaugið, sem er einn
meginþátturinn í kveðskap Sigurðar, kem-
ur vel fram í mansöngnum, sem byrjar
svona:
„A jeg að halda áfram lengra eða hætta
og milli Grænlands köldu kletta
kvæðin láta niður detta? ....
Hjer á milli hárra fjalla’ eg háttu tóna,
heyri því i huldum steina
hundrað raddir fyrir eina......
Ef jeg þagna, elfur máske isum klæðast,
og fjöllunum mínum líka leiðist
ljóða þegar söngur eyðist.”
En hann segir, að til einskis sje að kveða
fyrir „stúlkurnar í selskinnsbrókum“. Öðru
máli væri að gegna, ef kvæðin kæmust
heim til Islands; þá mundu þau gleðja
bæði pilta og stúlkur:
„Veit jeg, stúlkur, yður enn að óði dragið,
og þá lágt með ykkur segið:
ennþá lifir hann Breiðfjörð greyið.....
pektir þú hann? að spyr ein,en önnur segir: ^
ójá, grant að öllu tægi,
oft var hann í ferðalagi.....
Sannast var, að sopinn þótti Sigga góður;
kallaður var hann kvennamaður,
en kannske það hafi verið slaður. ....
Mikið hann af munni orti mátaglaður,
skemtilegur, en skjaldan reiður;
skilið á hann þennan heiður.”
Margir hafa áður kunnað heilræðarím-
una, eða ræðu þá, sem fóstri Núma heldur
yfir honum, þegar hann kveður hann og
Númi leggur á stað til Rómaborgar. Jeg
veit ekki, hve mikið af því, sem þar er
sagt, er úr sögunni tekið, en mjer virðist
svo sem Sigurður kveði þar frá eigin
brjósti:
„Visku og dygð að vinum þjcr
veldu, systur báðar.
Ieitaðu, hvað sem forma fer,
fyrst til þeirra ráða....
Hamingjan býr í hjarta manns,
höpp eru ytri gæði;
dygðin ein má huga hans
hvíla’ og gefa næði......
Viðkvæmnin er vanda-kind,
veik og hvik sem skarið,
veldur bæði sælu’ og synd,
svo sem með er farið.......
Vondum solli flýðu frá,
forðast þá, sem reiðast,
elskaðu góða’ en aumka þá,
afvega sem leiðast. ....
Heyrðu snauðra harmaraust,
hamlaðu sjúkra pínum,
vertu öllum aumum traust
eftir kröftum þínum.”
Jeg vona, að þetta nægi til að sýna, að
Númarímur eru skáldrit, sem fyllilega
verðskulda þær vinsældir, sem þeim hlotn-
uðust undir eins og þær urðu alþjóð kunn-
Jeg hætti að rekja æfiferil Sigurðar, er
hann var nýlega kominn heim frá Græn-
landi og rit hans fóru að koma út eitt eftir
annað. Hann var þá á besta aldri, liðlega
hálffertugur. Hann kvæntist í annað sinn
7. janúar 1837 og gekk að eiga efnaða
ekkju, sem bjó á Grímsstöðum í Breiðu-
vík á Snæfellsnesi, Kristínu að nafni Tll-
ugadóttur. En fyrri kona hans, Sigríður
Filippusdóttir, var þá enn á lífi í Vest-
mannaeyjum, hafði tekið þar saman við
annan mann og þau átt barn saman. Sig-
urður sótti um skilnað, en vöflur voru á
því, hvort hann fengist, og var hann ófeng-
inn þegar Sigurður kvæntist Kristínu. Var
hann þá kærður fyrir tvíkvæni og varð úr
því mikið málaþref, sem endaði með því,
að hann var dæmdur til 27 vandarhögga
hýðingar, en var síðar með konungsbrjefi
undanþeginn þeirri refsingu gegn nokkrum
fjárútlátum til Hallbjarnareyrar spítala.
Ekki tók Sigurður sjer þetta nær en það,