Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 52

Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 52
215 L ÖGRJETTA 216 entafundi og sá að ljós var logandi hjá hon- um, og gekk inn; hann var þá að lesa í Shakespeare og sagði: „Hann er ekki með þennan andskotans móral eins og Holberg!“ Mjer varð hverft við, kvaddi og gekk hugsi inn til mín; síðar skildi jeg hvað hann átti við, því Holberg endar æfinlega leiki sína svo: Moralen er o. s. frv. og eyðileggur með því ánægjuna fyrir nútíðar lesendum. Svipað er um draugasögur, sem menn segja með útskýringum eftir á — eins og Jón forni Þorkelsson gerði. Þetta minnir mig á það, að Jón Þorkels- son rektor, hálærður og einstakt ljúfmenni sagði okkur skólasveinum, að Eiríkur frá Brúnum, sem þá hafði ritað og gefið út ferðasögu sína til Utah — Mormónasveitar- innar í Bandaríkj unum mundi rita íslenska tungu allra manna best, eða eins og hún lifir á vörum þjóðarinnar. En prentar- arnir, sem „settu“ bókina (ætti raunar að skrifast: „stafsettu“ bókina) gerðu það af leik, eða vanþekkingu að afskræma ritið og er það skoplegt að heyra og sjá vanþekk- inguna henda gaman að þekkingunni. Eiríkur hafði skrifað um aðhlynningu þá, sem kona hans fjekk á vesturleið í hafinu, að það hefði farið svo vel um hana eins og í treflöskjum; en í bókinni stóð: trje-flösk- um! Þannig úði og grúði um alla bókina af útúrsnúningum. Þessar öskjur notuðu konur í ungdæmi mínu undir traf, skrautlín og dúka og voru þær ekki ósvipaðar smjeröskjum, sem fjall- reiðamenn og fólk sem lá í tjöldum afbæjar á engjaslætti hafði undir viðbit. Þær voru til á Stóranúpi, þegar jeg var lærisveinn sjera Valdemars Briem, en þar voru þær nefndar traföskjur. — Fóstri minn þótti málstirður og var það. En ekki veit jeg hvort það var vegna þess, að honum væri stirt um tungutak, eða fyrir vandvirknissakir. Hann þótti mæla miður á danska tungu; en Lund lyfsali, sem var bæði vel gefinn og lærður, sagðist engan hafa heyrt tala jafn vel dönsku og bætti við, að hann talaði svo rjett málið, að óhætt væri að skrifa upp orðrjett eftir honum. Mig furðaði á þessu og mintist á að hann bæri „r“ fram eins og hann væri að tala íslensku. „Góði Sig- urður, komið þjer ekki með þessa vitleysu. Þegar íslendingar eru að reyna að apa þetta eitir okkur, þykir mjer það ógeðslegt; þeir geta það aldrei hvort sem er!“ Einhverju sinni sem oftar reis upp há alda í Reykjavík um afnám gömlu málanna sem námsgreina í Latínuskólanum. Blöðin fluttu þar bergmál almennings, eins og vant er. Var þá flestu teflt fram og einkum því, að þau væru „Luxus“, eða óþarfi. Allir rit- höfundar, sem notað hefðu latínu fyr og síðar væru, hvort eð væri, til í ágætum þýðingum og auk þess væri hún svo eríið nemendunum. Á hvorttveggja þessu hafði Ólsen djúpa fyrirlitningu; en mesta þó á þeirri röksemd, sem mest átti að hrífa: tímann, sem sparaðist, gætu skólasveinar notað til frekara enskunáms, svo þeir gætu orðið fylgdarmenn enskra ferðamanna að sumrinu til! Skólasveina,r fyltu að vonum þann hóp- inn, sem vildi afnám fornmálanna úr skóla. Því var það, að nokkru fyrir skólahátíðina, sem haldin var 8. aprílmánaðar, á fæðingar- dag konungs, Kristjáns IX., hnoðuðu þeir saman skálaræðu á latínu fyrir minni ól- sens, sem fermastir voru í latínu í efstu bekkjunum; var Páll Sveinsson fenginn í kyrþey til að læra ræðuna til flutnings á hátíðinni, honum að óvörum. Jeg var ekki viðstaddur þá, nje endra- nær, á hátíðahöldum, sem haldin voru þar, sem bjart var; hafði jeg hvorki fje nje föt til þess. En piltur, sem viðstaddur var og sat and- spænis, skáhalt við borðið og horfði fram- an í Ólsen, en ekki ræðumanninn, því hann vissi um aðdragandann, sagði mjer síðar að Ólsen hefði brosað þegar kom lítið eitt fram í ræðuna og hann sá hvað í efni var, en stúlkurnar hlustað eins og í hrifningu, þótt ekkert orð skildu. Nú dundu húrrahróp. ólsen stóð upp eins og ekkert væri um að vera og byrjaði: „Carissime alumne!“ Hjelt síðan áfram viðstöðulaust. Síðar um nóttina sótti einhver kunningja minna mig inn á „rallið“; þar sátu þeir og skröfuðu og drukku, sem ekki kunnu eða
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Lögrétta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögrétta
https://timarit.is/publication/196

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.