Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 48

207
LÖGRJETTA
208
T^Venn, sem jeq men Sígurð Sígurðsson
/ (J ^ ) frá yTrnarholii
Þegar jeg nú í lokin lít yfir liðin ár, væri
synd að þegja um það, að margt hefur mjer
stundir stytt; en mest og best mennirnir
sjálfir og svo mun um flesta.
En atvikin hafa hagað svo til, miklu
fremur en minn eiginn atbeini, að jeg hef
alla æfina og víðsvega hitt menn, fyr og
síðar, sem standa eins og stólpar upp úr
auðninni.
Býst jeg við, að sumir sjái sinn hlut
skarðan og þykist þurfa að leiðrjetta les-
andann, eða koma lesandanum á rjettari
leið og eiga þar hægara um vik, sem jeg
hef glatað nokkru af stálminni því, sem jeg
átti áður en jeg slasaðist snemma morguns
úti í Stórhöfða í Vestmannaeyjum, með
þeim hætti, að jeg rann í brattri brekku
og varð jarðfastur steinn undir mjóhryggn-
um; neyddist jeg til að skríða á fjórum fót-
um það sem eftir var niður að bílnum,sem
beið mín.
Vín hafði jeg ekki bragðað í það sinn;
var með kvæðisumleitanir í höfðinu. En þá
bragða jeg aldrei vín ef jeg er að yrkja; en
fúslegast eftir á.
— Þessa hef jeg oft orðið var, að menn,
og það vandaðir menn, þræta oft og einatt
að þeir fyrnast síður en margt annað. Þeg-
ar jeg nú lít til baka yfir vegarspotta
námsáranna, finst mjer að ferðalagið um
hann hafi helst verið sl^emtiför. Og þó
var jeg einn þeirra manna, sem varð að
spila þar á eigin spýtur. Hópaferðir skóla-
pilta í skólann og úr honum, ýmist á sjó
eða landi, voru hressandi ferðalög, enda
þótt haustferðirnar gengju stundum
slörkulega. Á þeim ferðalögum lærðu menn
að þekkja landið, sáu það ýmist utan af
hafi eða ofan af heiðabrúnum, og kyntust
mismunandi háttum í ýmsum bygðarlögum.
Og margt af því, sem þá bar fyrir augun,
hefur mótast fast og orðið óafmáanlegt í
endurminningunni. Þ. G.
íyrir bláberan sannleikan þótt um hjegóma
sje að ræða, ef sá hjegómi er þeim eitthvað
óþægilegur í svipinn — einkum ef um vín
er að ræða.
Það er skamt á að minnast, að jeg sagði
frá smásögu hjer í Reykjavík um töðugjöld,
sem haldin voru í Borgarfirði fyrir mörgum
árum; söguhetjan, sem var viðstaddur, var
þá ekki seinn á sjer, jafnskjótt sem hann
heyrði vínið nefnt í sögunni, að grípa fram
í og taka það rækilega fram, að þetta væri
algerður misskilningur eða rangminni mitt!
Er hann sjálfur alkunnur „vín“-maður —
og veit af því sjálfur — en gáfu, reglu og
dugnaðarmaður, sem allir þekkja að þessu
líka.
Jeg hef haft mikið vín um hönd um dag-
ana, en miklu sjaldnar og minna en flest-
ir kunningjar mínir hjeldu og það, meðal
annars, af því, að jeg átti svo auðvelt með
að ná í það, fyr og síðar. Mjer hefir ve''ð
sagt svo, að einhver gáfaðasti og duglegasti
fslendingur seinni tíma hafi leyft sonum
sínum frjálsan aðgang að vínföngum í húsi
sínu; en þau voru mikil. Enginn þeirra hef-
ur orðið drykkhneigður og því síður
drykkjumaður.
Meðan jeg var í Kaupmannahöfn við nám
og vín var í hverju húsi og ódýrt, sá jeg
færri drukkna menn á almannafæri en í
Reykjavík áður en jeg sigidi í fyrra skiftið.
En hið síðara sinnið, þegar jeg sigidi fyrir
hönd Björgunarfjelags Vestmannaeyja, sá
jeg menn og konur víðsvega drukna, úti og
inni; en þá — þetta var í stríðinu — var
áfengi orðið bæði vandfengnara og miklu
dýrara en áður, m. ö. o. ofurlítill „bann-
þefur“ kominn.
— Til gamans og dæmis um minni mitt,
sem áður er vikið að, er þá sögu að segja,
að einhverju sinni þegar jeg var í Latínu-
skólanum, eða orðinn lærlingur í Reykjavík-
ur Apóteki, kom jeg heim til góðkunningja
míns, Ólafs Björnssonar, sem síðar varð rit-
stjóri ísafoldar, og merkismaður fyrir góð-
i