Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 51

213
LÖGRJETTA
214
nefndi blátt áfram Ólsen, eins og' allir aðrir,
ljet mig ganga í barnaskóla Reykjavíkur;
skóli sá stóð þar sem nú stendur Síma-
stöðin gamla.
Ilann hlýddi mjer sjálfur yfir hverja ein-
ustu lexíu, áður en jeg fengi að fara út og
leika mjer.
Við vorum þá látin læra söngfræði, börn
í barnaskóla!
Þegar komið var aftur í „dúr‘ (: douros
—- harður) og „moll“ (rmollis = mjúkur,
mildur) sagði Ólsen við mig: „Segðu hon-
um Jónasi (þ. e. Helgasyni organista), að
þú sjert svo lítill, að þú getir ekki skilið
þetta“. Jónas kallaði mig fyrstan; en jeg
sagði eins og mjer var upp á lagt. „Sagði
hann það? Farðu þá“, sagði Jónas og kall-
aði einhvern annan. Sjálfur hafði Ólsen
lært „theoretisk Musik“ í Kaupmannahöfn.
Það var líkast því, sem Ólsen hefði lært
flest millum himins og jarðar — sem af
bókum verður lært.
Og minni hans var frábært.
Einhverju sinni las hann fyrir mig próf-
arkir að kvæðabók minni, sem jeg nefndi
blátt áfram Ljóð, meðfram vegna þess að
jeg var íarinn að fá óbeit á öllu því titla-
togi, sem skáldin voru þá að spreyta sig á,
þegar þeir sendu frá sjer syrpumar. Hann
las sex prófarkir að bókinni og er hún
prentvillulaus; er mjer ókunnugt um aðrar
íslenskar bækur þannig úr garði gerðar.
Gamansamur ljóðdómari mintist á þetta í
blaði og sagði það vera gott og blessað, en
hitt hefði samt verið betra, ef eitthvað
„positivt gott hefði verið við kverið“.
Ólsen sagði um „Auði Gísla Súrssonar“,
að sjer þætti það ágætt, en „blessaður settu
ekki: hjartað friða á prjónasýsli“. Jeg
spurði hvers vegna. „Veistu það ekki, að
hún kunni ekki að prjóna. Settu „vefja-
sýsli“.
Prjónles var ekki til á íslandi fyr en
löngu síðar.
Svo jeg lagaði þetta.
Einnig hafði jeg skrifað: „Konu minni
Önnu Pálsdóttur tileinka jeg þessi Ljóð“,
sem hann líka leiðrjetti. „Þetta er dönsku-
sletta“, sagði hann og færði jeg til betri
vegar.
Kvæðið um Auði höfðu margir góðir
menn lesið í „Ingólfi“, en enginn rekið aug-
un í þennan ágalla, eða ekki vitað betur,
en jeg.
Fyrsta eintakið, sem jeg eignaðist af
kvæðakveri mínu færði jeg Ólsen að gjöf
og gaf hann mj er þá hundrað krónur, sem
hann tók úr veski sínu; hann bar alla jafna
mikið fje á sjer.
Nokkru síðar sagði hann við mig: „Þú
ættir að yrkja meira, Siggi. Mjer þykir þú
yrkja betur en hinir“. Jeg furðaði mig
mjög á þessu og sagði í hreina sakleysi:
„Góði, hvað segirðu um þinn fína vin,
Hannes?“ (:Hafstein). „Uss, þú yrkir
miklu betur, það er miklu vandaðra hjá
þjer“. Hann átti vitanlega við formið, sem
H. H. kastaði oft höndunum til.
— Fóstri minn átti mjög mikið bókasafn
og gat gengið að hverri bók sinni í kol-
svarta myrkri. Hann varð því stundum
gramur við mig, ef jeg tók bók úr skáp og
ljet ekki aftur á rjettan stað.
Jeg hafði þann ósið, eins og margir ungl-
ingar, að jeg fleygði fötum mínum í allar
áttir, þegar jeg var að hátta. Einhverju
sinni kom fóstri minn heim síðla kvölds og
leit inn til mín og sá föt mín liggja víðs-
vega á stólunum. Hann horfði um stund á
þetta og sagði: „Ætlarðu að verða sjentil-
maður, eða dóni?“ Svo bætti hann við og
talaði fremur við sjálfan sig, en mig, að því
er mjer virtist: „Allir dónar eru óreglu-
menn“.
Þá var siður sá, að allir eða flestir pukr-
uðu með vín. Aldrei gerði fóstri minn það.
Þegar hann var á ferðalagi, sem nokkru
nam, hafði hann meðferðis töskuhest og
stóðu þá flöskustútarnir upp úr tveim smá-
hólfum framan á töskunni og aðrir tveir
aftan á. Og öllu raðaði hann í töskuna á
vísindalegan máta; það var efst sem hann
þurfti oftast að grípa hendinni til.
Hann var svefnljettari, þurfti skemur að
sofa, en aðrir menn; las mikið í rúminu
fram eftir nóttu. Einn vetur las hann
Shakespeare allan á frummálinu, enda var
Ólsen framúrskarandi vel að sjei í enskri
tungu, las, ritaði og talaði viðstöðulaust.
Jeg kom þá einu sinni síðla heim af stúd-