Lögrétta - 01.03.1932, Qupperneq 50

211
LÖGRJETTA
212
2. Svei mjer, ef jeg man það.
3. Ja, gott ef ekki var, það er eins og
mig minni jeg mætti honum Sigga á Lög-
bergi.
4. Ja, ekki man jeg það — og þó! Ein-
hver spurði mig hvort Botnia væri komin,
eða kanske það hafi verið Lyra.
5. Ekki nokkrum einasta manni! Sá síð-
asti mætti tveim.
Til frekari fróðleiks, þeim sem kynni að
þykja þessar smásögur mínar nokkurs
virði, vil jeg geta þess, að minni mitt hef-
ur einkum og alla tíð stuðst við það, sem
jeg sá, eða gat sjeð í anda.
Ártöl og dagsetningar, sem hvorki jeg,
nje aðrir(?) sjá nokkra mynd af í hugans
heimi, hef jeg átt erfitt með að muna; því
miður hefur það til þessa orðið í undan-
drætti fyrir mjer, að spyrja menn, sem
skara fram úr öðrum í þessu efni, hvaðan
þeim kæmi minnið í svo ríkum mæli; en
mjer þykir ekki ósennilegt, að þeir heyri
ártalið lesið hátt upp, af sjálfum sjer eða
öðrum. Þetta gæti Hannes Þorsteinsson
manna best skýrt, minnugastur allra, sem
jeg hef hitt um dagana.
Til er „memnotik“, einnig nefnd „memno-
teknik“, eða minnisfræði, en ekki er jeg
svo fróður, að jeg kunni deili á henni. Samt
sagði mjer Lund lyfsali í Reykjavík, sem
var gáfaður og fróður maður, að hann gæti
oft „kúgað sig“ til þess að muna hitt og
þetta, sem hann í svipinn myndi ekkert
eftir.
— Áður en hefur sögurnar vil jeg geta
þess, að jeg hef látið stöku mann heyra
sumt af því, sem jeg mundi skýra frá á
þessum minnisblöðum og er þar segin sag-
an, að einn fær of lítið lastið, en lofið of
mikið hinn. Mun jeg ekki hirða um það, en
fara mínu fram.
I. Bjöm 7'A.agnússon Ólsen
Góðfús lesandi er beðinn að athuga vel,
að mjer er vandgert við þennan mann,
fremur flestum öðrum. Hann tók mig til
fósturs, þegar faðir minn drukknaði í róðri,
ínni í Viðeyjarsundum, ásamt Larsen fakt-
or hjá Thomsen og sjómanni frá Sölvhól.
Móðir Ólsens, maddama Ingunn Jónsdótt-
ir frá Melum, mátti ekki heyra það nefnt,
að jeg yrði látinn fara frá þeim; en hjá
þeim átti jeg heima í Skólanum, þ. e. Lat-
ínuskólanum, sem þá var svo nefndur, og
enn síðar Mentaskóli. Var jeg á þeim árum
auknefndur, að þeirra tíma hætti, og kall-
Björn M. Ólsen.
aður ýmsum nöfnum, svo sem Siggi Ólsens,
Siggi Ólsen, Siggi í Skólanum og Siggi
Slembir og þótti mjer hið síðasta mikil
vanvirða og setti, eins og aðrir, sem ófróð-
ir voru, í samband við eitthvað „slæmt“
— þá nasasjón höfðum við græningjarnir
af dönskunni; síðar leit jeg þetta öðrum
augum, er jeg hafði lesið Sigurd Slembe
eftir Björnson og einkum þegar jeg sá um-
mæli Hermans Bang um leikritið, og síðast
notaði jeg það bæði á nafnspjöldum (Vi-
sitkort) og undir greinar og ljóð í blöðum,
sem þá voru nefnd „dag“blöð, þótt ekki
kæmu þau oftar fyrir mannanna sjónir, en
vikulega.
Maddama Ingunn, en svo var hún æfin-
lega nefnd, var einhver mesta ágætiskona,
sem jeg hef heyrt og sjeð, og auk þess
gáfuð og mentuð. Hún var svo kvenlega
hlutdræg mjer í vil, eða í minn garð, að
þótt jeg gerði eða segði eitthvað, sem mið-
ur fór, þá ýmist faldi hún það, eða bein-
línis þrætti fyrir.
Fóstri minn, sem jeg framan af æfinni