Lögrétta - 01.03.1932, Side 50

Lögrétta - 01.03.1932, Side 50
211 LÖGRJETTA 212 2. Svei mjer, ef jeg man það. 3. Ja, gott ef ekki var, það er eins og mig minni jeg mætti honum Sigga á Lög- bergi. 4. Ja, ekki man jeg það — og þó! Ein- hver spurði mig hvort Botnia væri komin, eða kanske það hafi verið Lyra. 5. Ekki nokkrum einasta manni! Sá síð- asti mætti tveim. Til frekari fróðleiks, þeim sem kynni að þykja þessar smásögur mínar nokkurs virði, vil jeg geta þess, að minni mitt hef- ur einkum og alla tíð stuðst við það, sem jeg sá, eða gat sjeð í anda. Ártöl og dagsetningar, sem hvorki jeg, nje aðrir(?) sjá nokkra mynd af í hugans heimi, hef jeg átt erfitt með að muna; því miður hefur það til þessa orðið í undan- drætti fyrir mjer, að spyrja menn, sem skara fram úr öðrum í þessu efni, hvaðan þeim kæmi minnið í svo ríkum mæli; en mjer þykir ekki ósennilegt, að þeir heyri ártalið lesið hátt upp, af sjálfum sjer eða öðrum. Þetta gæti Hannes Þorsteinsson manna best skýrt, minnugastur allra, sem jeg hef hitt um dagana. Til er „memnotik“, einnig nefnd „memno- teknik“, eða minnisfræði, en ekki er jeg svo fróður, að jeg kunni deili á henni. Samt sagði mjer Lund lyfsali í Reykjavík, sem var gáfaður og fróður maður, að hann gæti oft „kúgað sig“ til þess að muna hitt og þetta, sem hann í svipinn myndi ekkert eftir. — Áður en hefur sögurnar vil jeg geta þess, að jeg hef látið stöku mann heyra sumt af því, sem jeg mundi skýra frá á þessum minnisblöðum og er þar segin sag- an, að einn fær of lítið lastið, en lofið of mikið hinn. Mun jeg ekki hirða um það, en fara mínu fram. I. Bjöm 7'A.agnússon Ólsen Góðfús lesandi er beðinn að athuga vel, að mjer er vandgert við þennan mann, fremur flestum öðrum. Hann tók mig til fósturs, þegar faðir minn drukknaði í róðri, ínni í Viðeyjarsundum, ásamt Larsen fakt- or hjá Thomsen og sjómanni frá Sölvhól. Móðir Ólsens, maddama Ingunn Jónsdótt- ir frá Melum, mátti ekki heyra það nefnt, að jeg yrði látinn fara frá þeim; en hjá þeim átti jeg heima í Skólanum, þ. e. Lat- ínuskólanum, sem þá var svo nefndur, og enn síðar Mentaskóli. Var jeg á þeim árum auknefndur, að þeirra tíma hætti, og kall- Björn M. Ólsen. aður ýmsum nöfnum, svo sem Siggi Ólsens, Siggi Ólsen, Siggi í Skólanum og Siggi Slembir og þótti mjer hið síðasta mikil vanvirða og setti, eins og aðrir, sem ófróð- ir voru, í samband við eitthvað „slæmt“ — þá nasasjón höfðum við græningjarnir af dönskunni; síðar leit jeg þetta öðrum augum, er jeg hafði lesið Sigurd Slembe eftir Björnson og einkum þegar jeg sá um- mæli Hermans Bang um leikritið, og síðast notaði jeg það bæði á nafnspjöldum (Vi- sitkort) og undir greinar og ljóð í blöðum, sem þá voru nefnd „dag“blöð, þótt ekki kæmu þau oftar fyrir mannanna sjónir, en vikulega. Maddama Ingunn, en svo var hún æfin- lega nefnd, var einhver mesta ágætiskona, sem jeg hef heyrt og sjeð, og auk þess gáfuð og mentuð. Hún var svo kvenlega hlutdræg mjer í vil, eða í minn garð, að þótt jeg gerði eða segði eitthvað, sem mið- ur fór, þá ýmist faldi hún það, eða bein- línis þrætti fyrir. Fóstri minn, sem jeg framan af æfinni

x

Lögrétta

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögrétta
https://timarit.is/publication/196

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.