Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 83

277
LÖGRJETTA
278
framselja hann og- hinir piltamir úr okkar
liði voru með honum í þessu. En Semijon
Timofeitch hafði ekki fyr haft hendur í
hári pabba en hann ljet svipuna dynja á
honum og raðaði mönnum sínum kringum
hann eins og þeir gera á hersýningu. Og
svo skvetti Simbi dálitlu vatni framan í
hann Timofeij Rodionovitsch og vatnið rann
í rauðum straumum niður úr skegginu á
honum. Og Simbi spurði Timofeij Rodiono-
vitch:
Líkar þjer það, pabbi, að vera kominn á
mitt vald?
Nei, sagði pabbi, mjer líkar það ekki.
Þá spurði Simbi:
Og þegar þú gerðir út af við hann Fedja,
þótti honum þá gott að vera á þínu valdi?
Nei, sagði pabbi, Fedja þótti það ekki
gott.
Þá spurði Simbi:
Datt þjer það þá í hug, pabbi, að ein-
hverntíma lentir þú í þessu?
Nei, sagði pabbi, mjer datt það ekki í
hug, að jeg mundi lenda í þessu.
Þá sneri Simbi sjer að hópnum og sagði:
Og það er mín skoðun, að ef jeg lendi
einhverntíma á ykkar valdi, þá verði mjer
engin miskunn sýnd. Og nú, pabbi, ætlum
við að gera út af við þig ...
Og Timofeij Rodionovitsh fór að róta sjer
yfir Simba og formæla honum og hlífði
hvorki mömmu nje Maríu mey og gat barið
Simba á kjálkann og Semijon Timofeitch
sendi mig burt úr garðinum, svo að jeg get
ekki, elsku mamma Evdokia Fjodorovna,
lýst því fyrir þjer, hvernig þeir gerðu út af
við pabba af því að jeg var látinn fara burt
úr garðinum.
Eftir þetta voru herstöðvar okkar flutt-
ar til borgarinnar Novorossijsk. Um þennan
bæ get jeg sagt þjer það, að hinumegin við
hann er ekkert þurlendi, ekkert nema vatn,
Svarta hafið, og við vorum þar alveg fram
í maí og þá fórum við á pólsku vígstöðvarn-
ar og erum að berja á pólsku burgeisunum
eins og vera ber ...
Jeg er einlægt þinn elskandi sonur Vasilij
Timofeitch Kurdiakov. Elsku mamma mín,
gáðu nú vel að honum Stefa og guð launar
þjer fyrir það ...“.
£jóð
Skuggarnir læðast hægt um hæð og dal,
nú hjúpast fjöllin blárri rökkurmóðu.
ó, gæti jeg horfið fram í fjallasal
þar fyndi’ jeg ró í aftanskini hljóðu.
Jeg gisti áður glaumsins skreyttu borg
og gleymdi mínum fögru æsku-vonum,
þögula auðn, með holt og hamra-borg,
þjer heilsar einn af þínum týndu sonum.
Jeg átti forðum yndi best hjá þjer
og óskir hjartans barstu í skauti þínu,
en svikull heimur sjónir vilti mjer,
jeg sje það nú í spiltu hjarta mínu.
Ó, eyðimörk, jeg flý í faðm þinn enn,
það friðar sál og græðir undir mínar.
Jeg kveð þig borg og þína miklu menn
því máttug fjöll mjer rjetta hendur sínar.
Steinn Steinarr.
Þetta er brjef Kurdiakovs, orði til orðs.
Þegar jeg hafði skrifað það fyrir hann tók
hann umslagið og faldi það inni á sjer, við
bert brjóstið.
Kurdiakov, sagði jeg við piltinn, var faðir
þinn vondur maður?
Faðir minn var hundur, hreytti hann úr
sjer. •
Og er móðir þín betri?
Jeg þarf ekkert yfir henni að kvarta.
Iljerna er fjölskyldan, ef þig langar til að
líta á hana ...
Hann rjetti mjer brotna ljósmynd. Á
henni var Timofeij Kurdiakov, herðibreið-
ur lögregluþjónn í einkennisbúningi, skegg-
ið vel greitt, hreyfingarlaus, kinnbeinahár
og glampi í litlausum, sljóum augunum. Vio
hlið hans sat í strástól rengluleg bænda-
kona í víðri treyju, ljós, feimnisleg og
kinnfiskasogin. Baka til sáust á sveitavísu
blóm og dúfur og tveir ungir menn stóðu
upp við vegginn, raumar stórir, heimsltu-
legir, herðabreiðir, starandi, gapandi eins
og í skóla, — Kurdiakov bræðurnir Fjodor
og Semijon.