Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 82

275
L ÖGRJETTA
276
vera í lagi, þeir gera úr honum heima-
brugg.
Nú þarf jeg næst í þessu brjefi að segja
þjer frá pabba, hvernig hann drap hann
Fjodor Timofeitch Kurdiakov bróðir minn
fyrir svo sem ári. Rauða hersveitin okkar,
eða hans Pavlichenko rjeðst á borg sem
heitir Rostov, þegar svik komu upp í liði
okkar.Pabbi var þá sveitarforingi í Denikins-
hernum. Fólkið sem hefur sjeð þá, það fólk
segir að þeir beri á sjer heiðursmerki eins
og gert var meðan gamla stjórnin var. Og
það var þessum svikum að kenna að við
urðum allir fangar og pabbi kom auga á
hann Fjodor bróður minn. Og pabbi fór að
láta höggin dynja á Fédja og sagði —
bölvaður húðarselur, rauði hundurinn þinn,
merarsonurinn og þeir hjeldu áfram fram
í myrkur að hrinda honum og berja hann,
þangað til Fjodor bróðir dó. Jeg skrifaði
þjer þá brjef um það, hvernig hann Fedja
þinn var kominn í jörðina og ekkert kross-
mark yfir honum. En pabbi háði í brjefið
og sagði „þið eruð mömmustrákar, það eru
artirnar hennar í ykkur og hún er vella,
jeg lumbraði á henni og jeg skal lumbra
meira á henni, lífið er nú farið í hundana
og sveiattan“ og ýmislegt fleira þessu líkt
og jeg þjáðist af því eins og frelsarinn Jes-
ús Kristur. Jeg flýði svo fljótlega frá
pabba og tókst að komast til herdeildar
minnar hjá Pavlichenko fjelaga. Og her-
sveitin okkar fjekk skipun um að fara til
borgarinnar Voronezh til þess að fá þar
liðsauka og við fengum liðsaukann þar og
við fengum líka nokkur hross, malpoka,
skammbyssur og alt, sem okkur vantaði.
Jeg get sagt þjer það um Voronezh, elsku
mamma, Evdokia Fjodorovna, að það er
snotur lítil borg, stærri en Krasnodor, fólk-
ið þar er einstaklega laglegt og hægt að
baða sig í ánni. Þar ljetu þeir okkur fá
tvö pund af brauði á dag, hálft pund af
keti og yfrið nóg af sykri, svo að þegar við
fórum á fætur drukkum við sætt te, það
gerðum við líka á kvöldin og gleymdum
því, hvað hungur er, og um miðdaginn fór
jeg til Simba bróður og fjekk pönnukökur
og gæsasteik og svo hallaði jeg mjer út af
og hvíldi mig. Þá vildi öll hersveitin fá
Simba Timofeitch fyrir foringja af því að
hann var fífldjarfur og hraustur og fjelagi
Budenij sendi skipun um það og hann fjekk
tvo hesta, fínustu föt, kerru bara fyrir
sjálfan sig og Rauða-fánaorðuna og þeir
vissu að jeg var bróðir hans. Og ef einhver
nágranninn reynir eitthvað að abbast við
þjer — þá hefur Simbi Timofeitch rjett til
þess að taka í hnakkadrambið á honum.
Svo fórum við að elta Denikin general og
við hröktum hann alveg rakleitt út í Svarta-
hafið, en við gátum hvergi nokkursstaðar
komið auga á pabba og Simbi Timofeitch
gáði að honum alstaðar í hverri hersveit,
af því að hann sá svo mikið eftir honum
Fedja bróður sínum. En sjáðu nú til,
mamma mín, þú ferð nærri um það hvað
hann pabbi er útsmoginn og þver, svo að
hann tók sig til og ljet sjer eiginlega ekki
fyrir brjósti brenna að mála rauða skeggið
á sjer svart í borginni Maikop og var í úlpu,
svo að enginn í borginni vissi að hann var
lögregluþjónn frá gömlu stjórninni. En það
flýr enginn undan sannleikanum, Nikon
Vasilijitch frændi þinn sá hann af hend-
ingu í kofa eins bæjarbúa og skrifaði Simba
Timofeitch brjef. Við hentumst á bak og
riðum í sprettinum tvö hundruð mílur —
jeg, Simbi bróðir og einhver annar strák-
ur, sem langaði til að vera með í þessu
sprelli.
Og hvað sáum við svo í borginni Maikop?
Við sáum það, að fólkið sem lifir í friði,
hefur enga samúð með þeim, sem berjast á
vígstöðvunum og hvert svo sem litið var í
borginni sáum við ekkert annað en svik
og Gyðinga, öldungis eins og þegar gamla
stjórnin var. Og Semijon Timofeitch stóð í
ströngu að stimpast við Gyðingana, sem
vildu ekki sleppa pabba, en settu hann í
fangelsi undir lás og loku, því að þeir sögðu
að komið hefði skipun frá fjelaga Trotski
um að ekki mætti drepa fanga, við dæmum
hann sjálfir, skiftu þjer ekki af því, hann
fær það, sem hann á skilið. En Semijon
Timofeitch hafði sitt fram og sannaði að
hann væri foringi hersveitarinnar og hefði
frá Budenij fjelaga allar Rauðafána orð-
urnar og hótaði að stinga þeim öllum inn,
þeim, sem hjeldu í pabba og neituðu að