Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 55

Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 55
221 LÖGRJETTA 222 hverri tegund, sem hann vanhagaði ura, í þann og þann svipinn og kann jeg smásögu af því. Þegar Thomsens kjallarinn, en það versl- unarhús hjelt lengi vínsölu, var að syngja útgöngusálminn, fór hann þangað og keypti alt, sem þar var til af einhverri Wiskyteg- und, sem þótti góð; man jeg að ílátin voru öðruvísi en venjulegar flöskur, botninn fer- hyrndur og hliðarnar fjórar uppstrendar. Hannes Hafstein kom þangað litlu síðar og ætlaði að kaupa sjer nokkrar flöskur af þessu góðgæti, en fjekk það svar, að því miður væru birgðirnar þrotnar, því rektor Ólsen hefði keypt afganginn. Ólsen komst einhvern veginn að þessu og sendi Hannesi allar flöskurnar. Ólsen var vinur vina sinna. — Tveir harla ólíkir mannspartar áttust við um alla framkomu hans; var hann því vansæll maður. í aðra röndina viðkvæmur og klökkur, en í hina kaldur og óaðgengi- legur; hann var það, sem kallað er „flott“, en átti það til, sem nefnt er níska. Hann var harðrökrj ettur í hugsun, en kóketter- aði við kúnstina. Ilann var að gutla við að yrka og kom þar sami tvískiftingurinn fram í honum, erfiljóð t. d. um móður sína og föður minn og galsa og glenskvæði, sem sjá má í Stúdentasöngbókinni; þar tókst honum stundum ágætlega, svo sem í við- kvæðinu við Malakoffsvísurnar. Er það mikil íþrótt og ekki heiglum hent, að ríma slíkt svo nokkur vitglóra sje í því. Oft hef jeg reynt, að yrkja um ólsen erfiljóð, eða minningarkvæði, en aldrei ver- ið ánægður með viðburði mína í þeim efn- um; og satt að segja, má það varla minna vera, en maður sje sjálfur sæmilega á- nægður með það, sem maður lætur frá sjer fara. Enda jeg samt þessar línur með síðustu tilraun minni um Björn M. Ólsen: Bar í muna mildi, maður, ljek við böm. Harður, brann í hildi, hærður konungörn. Skildi vel og vildi vaskur hvítabjörn. „Nú er skarð fyrir skildi. Nú er svanurinn nár á tjörn“. Tíu ára áætlun •>< Sftír um söarnaö 'Halldór 'jónsson y á 'Reynívóllum Það málefni, sem mest er rætt um í einhverri mynd hjer á landi um þessar mundir, er hið erfiða efnahagsástand og hið ískyggilega útlit í þeim efnum og er síst furða, þó fólki sje tíðrætt um það, sem er öllum almenningi til erfiðleika á svo mörgum sviðum. Um ástandið er kvartað bæði utanlands og innan, um fjárhagsvand- ræði, og er vissulega ekki annað rætt víðar eða oftar en einmitt þetta. Fjöldamargar ráðstefnur eru haldnar úti í heimi, til þess að ráða bót á þessum vanda og efalaust má segja, að þær úrlausnir sjeu enn ófengnar, er að haldi koma. Það, sem í heild sinni hefur skapað þessa erfiðleika, er of mikil eyðsla. Og þó að stríðið sje talin frumorsök, ber að sama brunni, því hvergi var meiri eyðsla á v'erð- mætum, en einmitt þar. Þegar því linti, ugðu þjóðimar ekki að sjer, eyðslan hjelt áfram 1 óteljandi mynd- um, eyðsla, sem þjóðirnar höfðu ekki ráð á, því það er komið á daginn. Og svo hefr- ur farið sem farið hefur. Eins og geta má nærri, ætla jeg ekki að reyna til að lýsa orsökum þessara synda nema aðeins að nefna þetta eina dæmi af óteljandi mörg- um fleiri. Vitanlega erum við hjer háðir umheim- inum. Við getum ekki að þeirri eyðslu gert, sem farið hefur fram í öðrum löndum, en við verðum þó að súpa seyðið af henni. En ef landsins lýður hefði betur gáð að sjer í þessum efnum, ef hann hefði verið ráðsettari, sparsamari, hagsýnni á undan- förnum árum, en reynslan hefur óneitan- lega sýnt, að hann hefur verið, er öldungis víst, að fjárhagserfiðleikar annara landa, umheimsins, hefðu eigi neitt þvílíkt komið við okkur, sem raun gefur nú vitni. Jeg er viss um, að flestir mundu ýmist afdráttar- laust játa þetta satt að vera, eða þá að minsta kosti gera það inst inni í sínu hjarta.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Lögrétta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögrétta
https://timarit.is/publication/196

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.