Lögrétta - 01.03.1932, Blaðsíða 78

267
LÖGRJETTA
268
Geítlandsjökulí'
Sftir
Benedíkt Gröndal
(Sumardagur. — Sólaruppkoma).
Hallmundur (skygnist um):
„Hátt stígr höllum fæti
Hallmundr í sal fjalla“ —
Lengi er nú síðan sungu
söngraddir frá dröngum,
glotti ek þá við Gretti,
geðrán vann ek hánum.
Lengi hefur legit í þungum
landraumr fjalladraumi,
nú man ek gerst of gægjast
greiðfær yfir landit breiða —
„Hátt stígur höllum fæti
Hallmundr í sal fjalla“ —
já, víðsýni er enn af jöklinum; skyldi jeg
nú kannast við mig eftir dúrinn — þarna
ljómar Herðubreið í morgunsólinni, og
þama sje jeg Snæfellsjökul — skyldi Bárð-
ur lifa enn? — engan sje jeg. Hvort munu
allar landvættir dauðar nú? nei, nei, þarna
heyri jeg til þeirra —
Landvættir (í fjöllunum) :
Heil sjertu, jörðin frægra feðra,
fagurt og hrímgað móðurskaut!
Heil sjertu, bláa höllin veðra,
himinljómandi stjörnu-braut!
Heil sjertu, Ránar röstin víða,
röm þar sem Fenja gullið mól!
Heil sjertu, drotning bjarta og blíða,
blessuð dagstjama, Morgunsól!
Skín þú á Kjartans forna foldu
frostkaldan eftir svefna-dúr,
þar sem að hetjur hvíla á moldu,
helkalda eftir málma-skúr!
Og láttu augað logaskæra
líta á þessi ungu blóm,
virstu þau bæði að vernda og næra
voldug í tímans dauða-hljóm!
Þó að svíðingar svipum veifi
snögt yfir gamlan fjalla-tind,
*) Ekki prentað áður.
og lúaskap og lygum hreyfi
lánuðum upp frá Heljar grind,
þá byggjum vjer í bjarga leyni,
böðull þar enginn náð oss fær,
og dveljum undir dvergasteini
demanti, gulli’ og silfri nær.
Nú gengur ljós af dimmu djúpi —
dýrðlega, fagra morgunstund!
Sólgeisla verpur sjórinn gljúpi,
sólin upp lýkur gullin-mund.
Bláfell þar stendur brugðið ljóma,
blikar um tind og skín á mold —
heil sjertu, fornum búin blóma,
bjarta, Eldgamla Isafold!
Hallmundur: Já, þarna kemur sólin upp
— hún er eins og hún var, altaf jafn fögur
og skær — en hvaða menn eru þarna á jökl-
inum? -— Slíka búninga sá jeg ekki fyr —
en það mun nú vera löng stund síðan jeg
sofnaði —.
(Kolur kroppinbakur, Þórir þursasprengir,
Þorfinnur hausakljúfur og Jón Domingó,
allir á gullskrautuðum kjólum með sverð
við hlið. Guðmundur góði á síðhempu, með
nýju sálmabókina í hendi).
Hallmundur: Ifeilir og sælir sjeuð þjer,
snj ótitlingar mínir!
Allir: Við erum að snúa okkur:
Hallmundur: Snúa ykkur! Jú, jeg held
]iað megi sjá það, að þið eruð að snúa ykk-
ur, því slíkar skopparakringlur hef jeg ekki
fyrri sjeð —.
Allir: Við erum að snúa okkur —.
Hallmundur: Já, en hvers vegna eruð þið
að snúa ykkur?
Allir: Við erum að snúa okkur eftir vind-
mum.
Hallmundur: Hversu heitir maðurinn?
Kolur kroppinbakur: Jeg heiti Kolur
kroppinbakur, mnjú, þa’ heiti jeg, jeg heiti
þa’.
Hallmundur: Heyrt hef jeg það nafn
fyrr; en hversu heitir þú, maður minn?