Lögrétta - 01.03.1932, Síða 55

221
LÖGRJETTA
222
hverri tegund, sem hann vanhagaði ura, í
þann og þann svipinn og kann jeg smásögu
af því.
Þegar Thomsens kjallarinn, en það versl-
unarhús hjelt lengi vínsölu, var að syngja
útgöngusálminn, fór hann þangað og keypti
alt, sem þar var til af einhverri Wiskyteg-
und, sem þótti góð; man jeg að ílátin voru
öðruvísi en venjulegar flöskur, botninn fer-
hyrndur og hliðarnar fjórar uppstrendar.
Hannes Hafstein kom þangað litlu síðar og
ætlaði að kaupa sjer nokkrar flöskur af
þessu góðgæti, en fjekk það svar, að því
miður væru birgðirnar þrotnar, því rektor
Ólsen hefði keypt afganginn. Ólsen komst
einhvern veginn að þessu og sendi Hannesi
allar flöskurnar. Ólsen var vinur vina sinna.
— Tveir harla ólíkir mannspartar áttust
við um alla framkomu hans; var hann því
vansæll maður. í aðra röndina viðkvæmur
og klökkur, en í hina kaldur og óaðgengi-
legur; hann var það, sem kallað er „flott“,
en átti það til, sem nefnt er níska. Hann
var harðrökrj ettur í hugsun, en kóketter-
aði við kúnstina. Ilann var að gutla við að
yrka og kom þar sami tvískiftingurinn
fram í honum, erfiljóð t. d. um móður sína
og föður minn og galsa og glenskvæði, sem
sjá má í Stúdentasöngbókinni; þar tókst
honum stundum ágætlega, svo sem í við-
kvæðinu við Malakoffsvísurnar. Er það
mikil íþrótt og ekki heiglum hent, að ríma
slíkt svo nokkur vitglóra sje í því.
Oft hef jeg reynt, að yrkja um ólsen
erfiljóð, eða minningarkvæði, en aldrei ver-
ið ánægður með viðburði mína í þeim efn-
um; og satt að segja, má það varla minna
vera, en maður sje sjálfur sæmilega á-
nægður með það, sem maður lætur frá sjer
fara.
Enda jeg samt þessar línur með síðustu
tilraun minni um Björn M. Ólsen:
Bar í muna mildi,
maður, ljek við böm.
Harður, brann í hildi,
hærður konungörn.
Skildi vel og vildi
vaskur hvítabjörn.
„Nú er skarð fyrir skildi.
Nú er svanurinn nár á tjörn“.
Tíu ára áætlun
•>< Sftír
um söarnaö 'Halldór 'jónsson
y á 'Reynívóllum
Það málefni, sem mest er rætt um í
einhverri mynd hjer á landi um þessar
mundir, er hið erfiða efnahagsástand og
hið ískyggilega útlit í þeim efnum og er
síst furða, þó fólki sje tíðrætt um það,
sem er öllum almenningi til erfiðleika á svo
mörgum sviðum. Um ástandið er kvartað
bæði utanlands og innan, um fjárhagsvand-
ræði, og er vissulega ekki annað rætt víðar
eða oftar en einmitt þetta. Fjöldamargar
ráðstefnur eru haldnar úti í heimi, til þess
að ráða bót á þessum vanda og efalaust má
segja, að þær úrlausnir sjeu enn ófengnar,
er að haldi koma.
Það, sem í heild sinni hefur skapað þessa
erfiðleika, er of mikil eyðsla. Og þó að
stríðið sje talin frumorsök, ber að sama
brunni, því hvergi var meiri eyðsla á v'erð-
mætum, en einmitt þar.
Þegar því linti, ugðu þjóðimar ekki að
sjer, eyðslan hjelt áfram 1 óteljandi mynd-
um, eyðsla, sem þjóðirnar höfðu ekki ráð
á, því það er komið á daginn. Og svo hefr-
ur farið sem farið hefur. Eins og geta má
nærri, ætla jeg ekki að reyna til að lýsa
orsökum þessara synda nema aðeins að
nefna þetta eina dæmi af óteljandi mörg-
um fleiri.
Vitanlega erum við hjer háðir umheim-
inum. Við getum ekki að þeirri eyðslu gert,
sem farið hefur fram í öðrum löndum, en
við verðum þó að súpa seyðið af henni.
En ef landsins lýður hefði betur gáð að
sjer í þessum efnum, ef hann hefði verið
ráðsettari, sparsamari, hagsýnni á undan-
förnum árum, en reynslan hefur óneitan-
lega sýnt, að hann hefur verið, er öldungis
víst, að fjárhagserfiðleikar annara landa,
umheimsins, hefðu eigi neitt þvílíkt komið
við okkur, sem raun gefur nú vitni. Jeg er
viss um, að flestir mundu ýmist afdráttar-
laust játa þetta satt að vera, eða þá að
minsta kosti gera það inst inni í sínu
hjarta.