Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 2

82
Og daggir andans hrynja á hafflöt lífsins,
Svo. hringir myndast, þeir eð stœkka, stæklca
Og efla dáð og afrek, ást og samhug,
Og leita upp sjálfa lífsins rót. Og sjá,
pá lyftist heimsins; afar-þunga bákn
TJm hœnufet á hringför Kronosar. —
En raunir koma, — líkn og gleði líka!
Glókolla sína greiða skal hvert vor,
Og geislinn rata á varir hverju barni,
Og sumarrósin roðna skal og anga,
Og börnin tína berin þegar haustar,
Og glaðar sáiir sjá þar englavængi,
Er sólu skýla ský, og heyra’ í lofti
Hallelúja! pví hvað eru mannsins mein?
Hverfandi ský á hveli fleygra -stunda!
Hami er á heimleið. Guð á allar götur.
Leiðin er löng, en heim kemst hver um síðir.
0 lítiltrúuð sál, sem óttast örlög!
Hví œðrast þú? A alveldisins balci
A Elskan sæti. Enginn er svo illur,
Að undan dragi. Flækingurinn smáði,
Hann — hann á framtíð, vex og verður maður!
»En œ, hve lengi á útlegð vor at vara ?« —
Frœkornin hvila fyrst i myrkri mold;
En liður tíð og loksins kemur vorið:
pá springur hýðið beint við sól og sumri!
pigg þetta dæmi, dapra, sjúka sál!
AU endatúegt skal öðlast sína fylling.
Lær þetta lögmál: Fyrst er alt í eggi.
pann sannleik vottar alt vort eðlisfar
Og œttarsaga. Hér og hvar er vísir,
Ar, ögn og frumla — fult af fyrirheitum,
Og fyrirboða þessa voða-valds,
Er ólgar, brýzt og brotnar gegnum sæ
púshundrað alda: flokka, raðir, ríki
Og ákvörðun! pú unga, fagra öld.
»Leihin«. og mögnu.ð lífsins fgrirheitum:
Sem valur slíti veiðimannsins band
Og vœngjum sveifli títt og hart til fiugsins.