Eimreiðin - 01.05.1902, Síða 13

93
Fyrst ég hóf á hendur mér
hróöur þinn aö greina,
ofurlítið lýsa þér
langar mig að reyna.
Bæði augu, enni og kinn
eiða sóru um vitið.
Hetjulegri haus en þinn
hef' ég sjaldan lítið.
Enginn sté um Yggjarsnót
oftar spor til happa;
aldrei sá ég fegri fót
fósturjörðu klappa.
Meðan spratt þitt æskuax
uppi í fjörsins rindum,
léztu móleitt flaksa fax
fyrir landsins vindum.
Gróðurinn bjó þér hugföng hlý,
hóf þér brún á vorin;
eldið kló þér krafta í
kjúku og fjaðra-sporin.
Pá var stokkið yfir urð
og um krappaþýfið.
Jafnvel þó þú bærir burð
þú brokkaðir gegn um lífið.
Margoft bæði brauð og nægð
barstu heim að ranni,
veittir mörgum hvíld og hægð,
hugum þekkur manni.
Pú varst stoð og sterkust hlið,
straumar þar sem gína;
botn í Laxá ber þér kvið
bezt um krafta þína.
Ei þig brutu baggasköss
byrðarauka sínum. —
Pyngdarslungin sleðahlöss
slitu vöðvum þítium.
Nú var orðin breytt þín brá
brúnin neðar svifin;
fallega hömin fölvagrá,
flatari nokkuð rifin.
Á því furða engan má;
eöa löstum róma:
þótt þú hæðir haustum á
heyja-féránsdóma.
Pú varst oft í þess-kyns för
— það vóru kulda æri. —
Ýmsir hafa opnað skör
í annarra manna færi.
Enginn stefni steini á þig,
stendurðu ekki lengur;
bezt er að þreifa um sjálfan sig,
sjá þá hversu gengur.
Vildi ég fyr en sól mín sezt
sjá þær óskir hrína,
að ég mætti eiga hest,
sem erfði krafta þína.
Kæri, gamli, kveð ég þig,
kvitti þig jörð án tafar. —
Hneggjaðu svo og hittu mig
hinu megin grafar.