Eimreiðin - 01.05.1902, Síða 14

94
GAMALT KVÆÐI.
Hér í sýslu var hent mikið gaman að því, að bóndi einn átti
að hafa skrifað bók, sem hafði að innihaldi þetta og ekki annað:
»Hvítur hrútur, svartur hrútur«. Pá var þetta kveðið.
»Hvítur sauður, svartur sauður«
Sí-ung rót í lækjarbakka.
Upp með læknum landsins auður:
Ljónstygg trippi ýfa makka;
sáu aldrei klif né klakka;
klippa gras í brekkuslakka;
tipla snögt með fimum fótum,
fleygja toppnum bak við eyru,
lúta ofan að lækjarseyru,
lyppa skrokkinn fram hjá gjótum.
Kindur hlíðar allar upp um
una á börðum töðugrænum,
brokka við og vagga huppum,
viðra móti dalablænum.
Pað er kyljukast frá sænum.
Kýr ’ið neðra; ferginshagar
væta silkisveipótt speldi.
Sæl og mettuð beljan vagar
mjólkurfull á kyrru kveldi.
Kongulær í víðirunnum;
blátt og ljóst að úthafs unnum;
yndiskvak í fuglamunnum;
lifandi mergð á landsins grunnum.
Landið sjálft með sólskin yfir
sjó í kring. Vort feðrahauður
heill sé þér meðan hyrndur lifir
í hlíðunum hvítur og dökkursaLiður.
ÚR SMALAVÍSUM
Nú skal ég yrkja, meðati sólin sígur
og sjór og himin titra af geislakossum.
Eg uni um stund hjá æsku minnar fossum.
Par sé ég enn, hvar fugl um móa flýgur.
Pá fanst mér stundum hlaup mitt vera flug.
Og undir hverjum fossi fögur gýgur,
sem framtíð þjóðar lék á bláa strengi.
Peir söngvar voru í ungum hetju hug
og háir tónar spáðu auðnugengi.
En sumir dýpri eins og ástam il,
þá ýrðist dögg úr fossinum í hvatnminn;
það voru landsins eigin ástamál
til allra vor hjá fossinum við hvamminn:
»Eg elska börn mín lengi, letigi, lengi!«
Pá ýrðust tár um unglings vanga mína,
því einstaklingsins barnshönd vinnur lítið;
en sæi ég núna suma böðla þína