Eimreiðin - 01.05.1902, Page 18

98
og stari á minninga gráð,
því þar komstu, vorgyðja, fyrst á minn fund
með fjölskreytta, þéttbygða, sólroðna griind
og endalaust ónumið láð. —-
Ég átti lengst af um æsku skeið
við allskonar hungur og nekt;
hún hvíldi á önd minni öll sú neyð,
sem eg hafði’ í návígi þekt.
En þegar þú hófst yfir heiðarbrá,
varð hugur minn bjartur og rór;
því öll sú kvöl, sem ég um mig sá,
hún átti að verða svo létt og smá,
þegar ég yrði sterkur og stór.
En æfin líður svo fleygings-fljótt
— svo fjölmargt í sálunni brýzt.
Mín lífssól hnígur í hljóða nótt,
en — hefir ’ún vermt eða lýst? —
Ég get ekki svarað. En sigurkrans
hins sælasta, þróttmesta lífs,
þú ímynd hins fullvaxna fagra manris.
í fjölskrýddum, þéttbygðum sveitum lands,
þú stígur úr kulda kífs.
Eg leit þig á vori — þá ljómaði flest —
svo leit ég þig hvar sem ég fór;
og alt frá þeim títna það hefir mig hrest,
að hamingja þín yrði stór. —
Pei! Sólin hnígur; það húmar að
og holdið er þreytt og kalt.
* Eg hlýði þér, drottinn, og held af stað;
mín hinzta og bjartasta von er það:
að þú sért í öllu alt.
TIL VINAR MÍNS.
Man ég ljósa trú
líknstafi fella
á guði helgað hjarta;
og vonar-dag
á vormorgni lífs
draga á háan himin