Eimreiðin - 01.05.1902, Side 19

99
Man ég ástareld
í ungu brjósti:
viðkvæmt og vinfast geð.
Mörg voru áform
á æskudögum;
öll til dýrðar drotni.
Öll til dýrðar drotni:
í dáðelskum hug
óx í leik og ljóma,
ímynd fögur
fullvaxins manns.
Hauður til himins tók.
Leizt þú yfir lýði:
Líf og vonir,
hvorttveggja leizt þér lítið.
Fullvel undu dvergstærð
flestir aðrir;
þér vakti ’ún hann í hug.
Fjóla vex á hausti
og fullvel unir:
veit ekki' um vor né sumar
ekkert minnir hana
á hreinni lit
og aflmeiri blöð og blóm.
Maður vex á hausti
heilags anda
í skógi vana-vona;
unir hlynum
og hálfrökkur-kyrð;
lim felur sólu sýn.
Flestir una hlynum
og hálfri sól;
þér var hálft að eins liálft.
Myrkvið þú ruddir,
sóttir röðuls fund;
hlífum sleizt að lioldi
HARPA.
Pað lýsir af degi og lygnir í dölum,
svo lyftir þokunni í miðja hlíð,
og hvíslandi raddir frá sólarsölum
ber sunnan hin nýja tíð.
Úr þokutini fjallsgnípa’ í fjarlægð stígur,
hið fyrsta röðulskin nemur brún.
Og þokan hún beltar sig, hörfar og hnígur
til hafs — svo skín röðull um engi’ og tún.
Og ljósvakinn titrar og loftið blánar
og ljósgeislar sverfa hvern helsis taum;
og fönnin þiðnar; úr fjalli til Ránar
ber fossandi, hlakkandi straum.
Og svo kveður lóa í lágum runni
og léttur þröstur á bleikum meið;
senn fjölgar, unz alt, sem að kveða kunni,
er komið og syngur á eina leið.
r