Eimreiðin - 01.05.1902, Síða 20

roo
Þá tóna —• svo fagra ég fyr heyrði öngva —
svo fagnaðar-eflda um loftið ber.
Nú finn ég þig, Harpa! í samhljómi söngva
og sál minni halla að þér.
Svo hlý eins og brágeisli vinar í vosi
þú vekur hvert afl, er svaf í lóð;
og hýrt eins og ennisól barns í brosi
við bládýpi vonar — svo er þitt ljóð.
Pú vinur! sást ritað í fornmn fræðum
um Freyju með eplið í gjöfulli mund,
að hver, sem þess neytti, fann eld í æðum
og eilífðar morgun í lund.
En það þarf ekki’ að grafa til gamalla sagna,
því gróandi’ á alstaðar sömu hjú.
Já æskan á strengi, sem aldrei þagna,
og enn fyllri tóna en þig grunar nú.
STOKUR.
Eins og lokað lífsins skaut
lízt þér stundum vera:
hverja hina þyngstu þraut
þú mátt aleinn bera.
Sjón við vizku-sólar bál
seilist víða um heiminn;
þegar kveykir sál við sál,
sést þó lengst í geiminn.
III.
Indriði Þorkelsson bóndi á Ytrafjalli, 32 ára.
Hann er allra þessara manna dulastur og torveldastur til
rannsóknar, leggur sig mest eftir ættfræði í tómstundum sínum og
hefir ort minna en góöu hófi gegnir. — Indriði og við Sands-
bræður eru systkinasynir. — Um hann má segja líkt og Sigurjón,
að kvæði hatis eru þungskilin og er engum manni ætlandi, að ná
öllum mergnum úr þeim í fyrsta kasti. Indriði er mesti iðjumaður,
og allir þessir bændur; hafa fyrir ómegð að sjá og eru í þolanleg-
um kringumstæðum.
-— Indriði og Jón hafa mentað sig í »berurjóðrinu«. —