Eimreiðin - 01.05.1902, Síða 22

102
Olduskarar rammir rísa
reginhafs um víðu lönd.
Hingað illar vættir vísa
veginn þeim að okkar strönd.
Er sem glampi í bröttum breka
brugðin skrímslum kesju fans,
sem að eigi af afli að reka
inn að hjartarótum lands.
Foraðsbylur ferðum hvatar,
felmtruð liggur vakin drótt;
ógn og voði oftast rata
einna bezt um myrka nótt.
Aftur og fram um vengið víða
vel má rekja hans blóðug spor;
hann vill kúga, kvelja og rn'ða
kjark úr sveitum, fjör og þor.
»Flæmt skal« segir hann, »líf úr
landi,
lokað öllu nema gröf.
Árdagsbjarminn óferjandi
yfir sollin norðurhöf.*
Hann vill breiða út brunann, flagið,
brotsjó spana um víða jörð,
og vill hafa orðið, lagið
einn við — dauðans tíðagjörð.
Skal þá sveigja svarta nóttin
sérhvern háls und þrældómsok?
Er þá, bræður! blauður flóttinn
bjargráð hinzta í aldarlok?
Par sem Eden okkar barna
augum hló og lífsins borð,
skal þar refa, rjúpna, bjarna
ríki verða að óðalstorð?
Þúsund sinnum því skal neita
þúsund röddum, nær og fjær,
neita, meðan nýt til sveita
nokkur rós á vori grær.
Hitt er sýnt, að voða og vanda
vex nú afl og harðnar þraut.
Altaf sé ég úlfa standa
ógurlega á sólarbraut.
Samt má betur sækja og herja,
svörnu féndur yls og ljóss.
En skal reynt að vernda og verja
vorar bygðir, líf og góss.
Ei’ skal vanta yl í bæinn,
enn þótt geysi hið trylta lið;
bæði sól og dýran daginn
dauðahaldi tökum við.
Land vort á í lindum mörgum
lífsafl frjótt, er síðla þver;
ungi maður! brjóttu úr björgum
brauð með stáli handa þér.
Hér eru þínar heilladísir
hólmur þinn og sigurkrans.
»Rótarslitinn visnar vísir«
vafinn faðmi annars lands.
Láttu ei’ gull né græna skóga
ginna þig frá móðurbraut.
Okkur geymir arfleifð nóga
öllum saman hennar skaut.
Firstu kenning fláa Marðar,
frænda þess, er róginn bar:
»Islenzk jörð mig engu varðar,
ættland mitt er þar og þar.«
Ónei, hérna ein í sænum
ættjörð vor úr bárum rís,
tignarleg í bylnum, blænum,
blómum sveipuð, þakin ís.
Ótal þáttu þráða, strengja
þýðra, sárra, bernsku frá
hjörtu okkar henni tengja;
hefirðu skap að slíta þá?