Eimreiðin - 01.05.1902, Qupperneq 53

133
stönginni, enda stingur það því heldur í stúf viö hitt ráðlag ríkis
og kirkju.
Eg sný máli mínu að öllu, sem til er í landi voru af heil-
brigðri skynsemi, af sannleiksást og sléttri og réttri sómatilfinn-
ingu, með brýnustu áskorun um, að mál þetta sé tekið til allsherjar
íhugunar. Pað er ekkert smáræði, sem er í veði. Páfakirkjan féll
í Norður-Evrópu sakir hræsni hennar, hégiljusiða og harðstjórnar,
sem sezt hafði í hásæti sannleikans, og þær þjóðir, sem enn þá
hylla arftaka Péturs postula, ganga allar aftur á bak. Lærum af
sögunni og gefum frjálsan gangveg hinni gömlu stefnu sannra
mótmælenda!
En sér í lagi sný ég mér að fulltrúaþingi þjóðarinnar, sem er
sjálfkjörið til að framfylgja og festa lög um kröfuna um kenn-
ingarfrelsi í kirkju og skóla, ásamt rétti safnaðanna til þess, að
ráða til hlítar veitingu prestsembættanna!
Systir mín.
Hún hét Prá.
Eg kallaði hana systur mína, en þó vórum við óskyld að frænd-
semi. Við vórum stallsystkin og samrýnd frá barnæsku, leiddum
hvort annað úti og inni, og tjáðum hvort öðru allar hugsanir okkar.
Við skoðuðum heiminn gegnum sama sjónaukann. Og alstaðar blöstu
hillingar við augunum, og æfintýralöndin voru mörg og fögur.
Pegar vorleysingin kom í rauðbryddum blákyrtli sínum og
gerði Bæjartjörnina auða þeim megin, sem uppspretturnar runnu
í hana, brutum við ísfleka íraman af skörinni og sigldum til fjar-
lægra landa. Stýrðum við skeiðinni með fiskirá og kusum okkur
leiði og lending, eins og Hrafnistufeðgar gerðu.
Við réðum yfir víðlendu ríki — eins og konungur og drotn-
ing. Pað náði austur fyrir morgunbjarma og vestur fyrir aftan-
roða og afarlangt suður og norður.
En við vissum ekki, hve langt, — því fjöllin voru há suöur
frá, og yfir hafinu lá sefja og þokubakki flesta daga.