Eimreiðin - 01.05.1902, Blaðsíða 58

138
ætlaði ekki að hafa orð á þessu. En systir mín hafði augun hjá
sér og rak þau í smyrilinn:
Æ, guð minn góður! kveinaði hún; þarna er hann, vargurinn
sá arna. Ætli guð hafi ekki séð til vesalingsins ? Er þá ekkert
réttlæti, engin miskunsemi til í himninum.
fað getur verið eins fyrir þessu, svaraði ég. Alt, sem lifir,
hlýtur að deyja, því er þannig háttað, að dauðanum fylgir sárs-
auki, líkamlegur og andlegur. Pessu lögmáli eru sólskríkjurnar
háðar að sjálfsögðu jafnt sem maðurinn.
Gat guð ekki haft þetta mannúðlegra? mælti systir mín.
Eg gegndi engu; því að ég var alls ekki ánægður með þessa
»rás viðburðanna« og vildi þess vegna ekki verja hana til þrautar.
þegar við komum til kirkjunnar, var systir mín ásýndum eins
og kona, sem nýstaðin er af sæng eftir fæðingu með veikum mætti.
Fjöldi kvennfólks var við kirkjuna. Pær stóðu í hópum og
hnöppum hingað og þangað og störðu allar á systur mína og
hvísluðust á:
Hvaða ósköp og skelfitig eru að sjá hana. Hún er víst meira
en lítið vitlaus út af þessum kaupamanni, sem var þar í fyrra.
Petta mæltu stúlkurnar og hvítmataði í augun, þegar þær
gutu þeim til systur minnar.
Pegar systir mín gekk út úr kirkjunni, rak hún sig á dyru-
stafinn og hleypti upp blárri kúlu á gagnauganu vinstramegin.
Viö urðum tvö ein heimleiðis og þögðum fyrst lengi.
Eg vildi ekki masa margt; því að ég sá og fann, að systur
minni var mikið niðri fyrir. Hins vegar vissi ég, að sárri sorg er
þögnin þekkust.
Loksins hóf hún máls og mælti: Aldrei framar!
Pegar ég fekk ekki framhaldið, spurði ég hana á þessa leið:
Hvað er það, sem aldrei framar á að verða?
Hún svaraði: Ég fer aldrei framar til kirkju.
Pví þá ekki? spurði ég.
Af því ég vil ekki fá fleiri kúlur á andlitið.