Eimreiðin - 01.05.1902, Side 59

139
Er það kirkjunni að kenna, þótt þú sért sjóndöpur, eða neitir
eigi sjónarinnar? varð mér að orði.
Já, presturinn gerði mig blinda.
Hvernig þá? Eg skil ekki.
— Blinda af sorg, svaraði hún.
Við hvað áttu? spurði ég. Mér þótti presturinn tala fallega
og af góðri tilfinningu.
Já víst talaði hann fallega, alt of fallega. Hann talaði um,
að við ættum að stofnsetja guðsríki á jörðunni og að við gæturn
það, ef við værum trúaðir og góðir menn. Pá gæti guð — þá
mundi Kristur taka sér bústað meðal vor — mitt á meðal vor.
Systir mín þurkaði sér um augun.
Já, þurfti þetta að valda þér sorgar? spurði ég. Petta eru
líkingar, fagrar líkingar, sem hjartað skilur og tilfinningin — þegar
þær koma frá hjarta og tilfinningu.
Eg vil ekki hlusta á þessa menn, svaraði systir mín og sló
frá sér með hendinni. Peim er ekki alvara. Betta er of fallegt,
til þess að hafa í fíflskaparmálum og hræsnishjali. — Eg gladd-
ist fyrst undir þessari fallegu ræðu og fór að gráta með ferm-
ingarbörnunum. Ég varð barn í annað sinn, fermingarbarn, sem
efinn hvarf frá, en trúin vitjaði aftur. — En svo kom einhver
þytur að vanga mínum og ég heyrði rödd mæla þessum orðum:
Honum er ekki alvara. Hann er að véla sálirnar, — hann, sem
stökk upp á nef sér í fyrra, þegar vesalingurinn, barnamaðurinn,
einyrkinn, hann Páll í Koti, færði honum leiguna, sem eitt pund
vantaði upp á — eftir því sem sú freka vog sagði til þyngdar-
innar. En börn Páls höfðu étið þurt í marga mánuði, til þess að
leignasmjörið drægist saman. — Og nú fyrir þrem dögum, hafði
hann ónot við Pétur í Gerði fyrir það, að einn landskuldargeml-
ingurinn var léttari, en ákveðið er í byggingarbréfinu; þó voru
hinir vænir.
Ég þagði meðan systir mín lét dæluna ganga. Éá sagði ég
þetta, er hún þagnaði:
Éetta kann nú satt að vera. En gáðu að einu: Presturinn
hlítur að fá bletti á sig í þessu óhreina mannfélagi. — Manstu
ekki eftir smyrlinum og sólskríkjunni? — Fullkomið réttlæti er
ekki hægt að finna né framkvæma á jarðríki — ekki fullkomið.
Éví var hann þá að koma með Krist inn í þetta mál? spurði