Eimreiðin - 01.05.1902, Síða 71

húsferðina, þegar ég vissi, að Ásgeir var að fara af heimilinu. Og ég
grét vorið eftir, þegar ég frétti, hann væri að fara alfarinn burt af land-
inu .... Ég hefi grátið svo oft — oftar en nokkur veit, oftar en
ég hefði átt að gera.
En nú er ég hætt því . . . Ég er farin að hlakka til •— nema
þegar mér er órótt.
Báðir eru þeir farnir á undan mér inn gegnum hamrana, inn á
ókunna landið hinumegin. Og vitanlega fer ég bráðum sömu leiðina.
Ég hlakka til samfundanna -— nema þegar mér verður órótt af
þeirri tilhugsun.
Hvorn þeirra hygst ég að finna? . . . Ég veit reyndar, að í öðru
lífi verða menn eins og englar guðs. En ég get samt ekki með nokk-
uru móti hugsað mér, að það verði neitt fagnaðarefni, að vera sam-
vistum með þeim bá’bum,
Ætti ég son, væri ég ánægð með hann, ef hann líktist Þorkeli í
öllu verulegu. Ég vissi þá, að viljandi gerði hann engum manni rangt.
Ég vissi þá, að það væri ekki sjálfs hans sök, ef hann yrði ekki gæfu-
maður.
Ætti ég son, gæti ég ekki á heilli mér tekið, ef hann yrði eins
og Ásgeir. Ég vissi, að hann bæri þá í sál sinni frækorn ógæfunnar.
Ég gengi að því vísu, að hann mundi varpa óhamingju inn í sál ann-
arra manna.
Hvað er ég að segja? Hefir Ásgeir varpað óhamingju inn í sál
mína ?
Oróleik, vitaskuld — hugarstríði, hrellingu. En er það óham-
ingja?
Er það óhamingja fyrir stöðupollinn, að fá uppgönguauga ? Er
það óhamingja fyrir sálina, að ástríðuvindurinn sópi af henni rykinu?
Er það óhamingja fyrir laugina, að hitinn, sem aldrei dvínar, sumar né
vetur, nái til hennar?
Er það óhamingja fyrir mig. standandi einmaria hérna undir
hömrunum, að geta ekki hugsað til þess öðruvísi en með óumræðileg-
um fögnuði, að hitta einn af samferðamönnunum fyrir handan?
Sé nokkuð að fyrirgefa, hefi ég að minsta kosti fyrirgefið ....
Eins og ég vona, að guð fyrirgefi mér alt — líka þá bæn, að það
verði Ásgeir, sem ég fæ að hitta fyrir handan hamrana. V. G.
STEFÁN STEFÁNSSON: FLÓRA ÍSLANDS. Gefin út af hinu
íslenzka Bókmentafélagi. Kaupmannahöfn 1901. XXXVI -j- 258 bls.
Það er ekki um auðugan garð að gresja, hvað grasfræðisritin
íslenzku snertir. Höf. bókarinnar tekur það fram í formálanum, að
engin bók, ekki einn einasti ritlingur um íslenzka grasafræði, sem telj-
andi sé, hafi komið út á voru máli í nálega 3 síðustu fjórðunga 19.
aldarinnar. Flóra íslands er því hin mesta nýlunda í bókmentum vor-
um. Til þessa tíma hefur grasafræði Odds Hjaltalíns (gefin út 1830)
verið hinn einasti leiðarvísir, til að nafngreina íslenzkar plöntur, fyrir
alla þá mörgu, sem ekki skildu útlend mál. Síðan 1830 hefur þekk-
ingu manna í grasafræði fleygt fram fullum fetum; er því bók Odds
nú með öllu úrelt. Grasafræði Odds getur heldur ekki talist frum-