Eimreiðin - 01.09.1916, Blaðsíða 1

/
Skjaldmerki íslands.
Söguþjóð hafa Islendingar jafnan verið taldir, og er það ekld
•óverðskuldað; en þegar til framkvæmda kemur, ferst þeim ekki
altaf sögumannlega. Pað hefir einhver sagt upp á hestamanna
hátt, að mörg væru víxlsporin, sem stigin hafi verið í íslenzku
pólitíkinni, og eru þau ummæli ekki án fyndni. Oftast nær munu
þessi víxlspor hafa stafað af því, að menn gerðu sér ekki far um
að rannsaka málin sögulega og til hlítar, en skrifuðu og skröfuðu
um þau eins og andinn blés þeim í brjóst. Eitt af þessum mál-
um var merki íslands, en í því máli kunnu þeir um langt skeið
engan greinarmun að gera á skjaldmerki og flaggi. Flagg áttu
íslendingar ekki í þá daga, en merki hafa þeir lengi átt; það urðu
þeir þó óánægðir með á síðari hluta nítjándu aldar. Lítið var þó
gert til að rannsaka sögu þess ýtarlega; það var talið sjálfsagt,
að Danir hefðu þröngvað því upp á landið, en merkið þótti ljótt
og óviðurkvæmilegt. Pví var farið fram á, að því yrði breytt; í
stað krýnda, flatta silfur-þorsksins 'í rauðum feldi skyldi koma
hvítur fálki í bláum feldi — og átti hann að vera hvorttveggja í
senn, skjaldmerki og flagg. Að vísu kemur það fyrir á fyrri öld-
um, einkum á riddaraöldinni, að flagg og merki færu saman; en
á síðari tímum er eigi svo, þegar um þjóðflögg er að ræða. Eeir,
sem fjölluðu um þetta mál af íslendinga hálfu, höfðu enga þekk-
ingu á þeim fræðum, sem málið heyrir undir, sem sé heraldíkinni
eða skjaldmerkjafræðinni. Peim fanst bara þorskurinn óvirðulegt
merki, og það var þeim nóg. Eetta var því aðallega tilfinningamál
fyrir þeim.