Eimreiðin - 01.09.1916, Síða 65

221
hætti gerðir, að þeir hafa viljað búa stórt, en rækta þó ekki jörðina.
það er nefndur ránbúskapur. Nýi tíminn vill skifta landinu og miðla
þeim, sem ekkert hafa. Það er menningarkrafa.
Ættjarðarástin okkar ætti að færa saman kvíarnar og hætta að
búa á því landi, sem ekkert er gert með, annað en það, að elta um
víðáttuna skollann sjálfan, til skemtunar sér, en öðrum til athlægis,
Hún þarf ekki að verða minni kona né verri, þó hún færi saman
kvíarnar. Hún fyllir sæti sitt vel og sómir sér, þó að hún láti sér
lynda þessi viðfangsefni, sem nú skal greina:
1. Varðveizlu tungunnar. 5. Iðnað.
2. Verndun þjóðernisins. 6. Listir.
3. Yrking lands og útgræðslu. 7. Yfirráð innanlandsmála.
4. Sjósókn. 8. Málefni þjóðarinnar utanlands.
Sjö mál af þessum átta eru á valdi sjálfra vor að öllu leyti. í’að
er okkar eigin vanmætti að kenna, ef þau fara í handaskolum. Um
áttundu deild málanna er það að segja, að trygging þeirra er í óviss-
unni. Hún getur fengist með bolmagni sjálfra vor, ef til væri. En
hún getur einnig fengist með því, sem kalla mætti skjólstæðingshlunn-
indi. Sú hlunnindagæzla getur fengist með vernd fólks og fjár. En
hún getur einnig fengist úr þeirri átt, sem hefir á að skipa virðingu
og metum, sem fornhelg staða hefir náð að helga sér í réttarmeðvit-
und þjóðanna.
Sú ættjarðarást, sem hefir þetta innræti, hún er skynsöm og kann
sér hóf. Hún er virðuleg.
Og henni vil ég þjóna — bæði ofanjarðar og niðri í moldinni.
Úr fréttabréfi frá Berlín.
(í jan. 1916.)
EINKUNNARORÐ:
Carpediem (0: Lifðuvel. því líf erskamt).
I. SKEMTISTAÐIR OG GLEÐSKAPUR.
Leikhúsin. Mig furðaði mikið á því, hve Berlínarbúar virt-
ust taka sér lífið létt, meðan á ófriðnum stendur, og það því
fremur, sem sá orðrómur hafði gengið, að þar væri igaman flest
orðið gleðisnautt«. Eg hafði lesið svo margt um, að borgin væri
iS