Eimreiðin - 01.09.1916, Síða 71

227
Víð fórum burtu, er við höfðum saðst og fengið svalað þorstan-
um og áður en við gjörðumst ölvaðir, því
»Óminnishegri heitir
sá’s of ölþrum þrumir«,
en »þess fogls fjöðrum« vildum við ekki fjötrast láta, enda vildi
ég geta sagt rétt frá því, sem fyrir mig bar.
III. í DÝRAGARÐINUM OG Á HERNAÐARSÝNINGU.
Einn daginn sá ég auglýsingu með stórum stöfum: »Kriegs-
ausstellungc (hernaðarsýning). Eg þangað. Sýningin var í dýra-
garðinum, og hann þurfti ég líka að sjá. Eg fór fyrst og heilsaði
upp á gamla kunningja mína, apakettina. Pví einu sinni átti ég
sjálfur apakött, og þótti vænt um dýrið. Eg verð aldrei þreyttur
á að horfast í augu við þessa æruverðugu ættingja okkar, sem
einhverntíma í fyrndinni voru okkur fyllilega jafnsnjallir, en urðu
aftur úr lestinni (af því nokkrir þeirra syndguðu?). Svipurinn er
enn þá sá sami í andlitunum, og mér finst ég þarna heilsa upp
á gamla kunningja, valinkunna sæmdarmenn, bændur ofan úr
sveit, dannebrogsmenn, hreppstjóra og háskólakennara. En lima-
burðirnir eru reyndar alt annað en prófessorslegir, og rófan glep-
ur fyrir þessum íhugunum. Svo fór ég inn í rándýrahúsið, og
var svo heppinn að hitta svo á, að verið var að gefa óargadýr-
unum að éta. Parna vóru tígrisdýr, jagúarar, pardusdýr og ljón,
sitt í hverju búri, öll sömun ófrýnileg og grimdarleg á svipinn.
Við og við grenjuðu ljónin ógurlega, svo hrikti í járnbúrunum.
En tígrisdýrin vöppuðu fram og aftur með óþreyju innan við
járngrindurnar, og vóru enn að freista útgöngu með því, að reka
trýnið út á milli rimlanna. Svo komu dýraverðirnir með kjötið
handa þeim, hálfa og heila skrokka, sem mér sýndist vera kinda-
kjöt, en máske hefir það verið kjöt óhæft til manneldis. Ljónið
var ekki lengi með sinn skamt, það rétti hramminn út um grind-
urnar, klófesti krofið og dró það í einum rykk inn fyrir járn-
gríndurnar.
Mesti sægur af fólki horfði á, en líklega hafa einhverjir öf-
undað dýrin af öllu þessu kjöti. Mikið verður farið að sverfa að
Berlínarbúum, ef grípa þarf til þess úrræðis, að hætta að ala rán-
dýrin og éta þau sjálf í staðinu.