Eimreiðin - 01.01.1920, Qupperneq 53

EIMREIÐIN]
ARNGRRÐUR
53
kvaddi hana síðast. Myndirnar líða fram, ein af annari.
Eg ætla að verja sumarnólt til þess að tína þær saman í
eina heild. A stofuborðinu mínu liggur blaðabók, sem
hún hefir gefið mér. Spjöldin eru klædd fornu ísaums-
efni; í það eru saumaðar rósir með krossspori. • Rósirnar
eru úr rauðu og grænu silki og fylt upp í kringum þær
með svörtu silki. Þessa blaðabók ætla eg að opna og
skrifa þar það, sem eg man um Arngerði móðursystur
rnína.
Eg sá hana fyrst, þegar eg var fimm ára gamall. Þá
fékk eg að fara fram i Grundardal með móður minni að
finna afa og ömmu á Stórubrekkum. Þau bjuggu þar
rausnarbúi. Arngerður var þá ein eftir ógefin af dætrum
þeirra. Hún var þá þrítug.
Við móðir min komum seint um kvöld að Stórubrekk-
um. Unglingspiltur, sem var með okkur, fór af baki og
barði þrjú högg í bæjarþilið. Arngerður kom til dyranna.
Eg man, hve hún var alvarleg, þegar hún leit fyrst upp
og á piltinn, en rétt í því sá hún móður mina. Þá brosti
hún svo hýrt, að hún sýndist öll önnur. Hún flýtti sér til
okkar og tók við mér. Svo kysti hún móður mína inni-
lega og leit siðan aftur á mig.
»Þarna ertu komin með Ásmund litla«, sagði hún og
kysti mig á kinnina um leið og hún setti mig niður á
hlaðið. »Og hann er allur úr okkar ætt«, bætti hún við
eftir litla þögn. Mér fanst vera eitthvert sigurhrós í mál-
rómnum, þegar hún sagði »okkar ætt«.
Eg var svo lúinn, að eg gat varla staðið á fótunum,
en eg var ekkert að hugsa um það. Eg starði á Arngerði
frænku mína. Mér þótti hún svo einkennileg.
Hún var fallega vaxin og hafði mikið, glóbjart hár.
Mér er enn í minni, hve þær hárfléttur voru þykkar og
langar. Hún hafði dimmblá augu og miklar, háar brúnir.
Mér fanst hún undarlega tekin í kringum augun, eins og
hún hefði nýlega grátið. Við og við sá eg einhverja smá-
kippi í kringum vinstra augað. Annars var hún ungleg
og mjög hörundsljós.
»Nú skulum við koma og finna ömmu og afa«, sagði