Eimreiðin - 01.01.1920, Qupperneq 59

EIMREIÐIN]
ARNGERÐUR
59
Yilmund nefndi hann aldrei. Síðast, þegar foreldrar hans
spurðu um Vilmund, bað hann þau að nefna það aldrei
framar; Vilmundi liði vel nú.
Þau þóttust þá vita, að Vilmundur myndi vera á lífi,
«n ekki vilja láta sín getið. Þess vegna höfðu félagar
hans ekkert um hann skrifað, og þess vegna vildi bróðir
hans ekki láta spyrja sig eftir honum. Gömlu hjónin
reyndu að sætta sig við þetta og nefndu það ekki við
neinn, að þau hefðu von um það, að Vilmundur væri á
tífi. Þau höfðu grun um, að Vilmundur og Arngerður
myndu hafa heitið hvort öðru trygðum.. Hugðu þau helst,
að sonur þeirra væri giftur einhverri hefðarkonu í Brasi-
lí’j, og vildu ekki láta þess getið vegna Arngerðar.
En Arngerður gat ekki gleymt Vilmundi.
Þegar ekkert fréttist af honum, gat hún ekki lengur
-dulið sorg sína fyrir syslrum sínum og foreldrum. Hún
vann að vísu alla daga, en þegar kvöldið kom, gekk hún
út í skógargilið og dvaldi þar fram á nótt. Hún grét eins
og hún hafði grátið, þegar þau Vilmundur kvöddust þar
i síðasta sinni. Þegar haustaði og snjórinn lagðist yfir alt,
gekk hún ekki lengur út í gilið. Hún fór fram í gesta-
stofuna. Þar stóð vönduð dragkista, sem faðir hennar
hafði smíðað handa henni.
Arngerður opnaði hana og tók upp litlar öskjur. í þeim
4á hárlokkur af Vilmundi. Hún settist með lokkinn á
milli handanna og grét þangað til hún var orðin svo
|>reytt, að hún gat sofnað.
Heimilisfólkið komst smátt og smátt að háttalagi Arn-
gerðar, en engiun þorði að spyrja foreldra hennar eða
systur um orsökina til þess harms, er hún bar. Þó fór
svo að lokpm, að menn grunaði, hvað að henni myndi
ama. Alla daga gekk hún til vinnu sinnar eins og áður,
•en útlit hennar breyttist. Hún varð undarlega tekin í
kring um augun, og drættir fóru að sjást neðan við
vinstra augað. En alt af var hún talin besta húsfreyju-
efnið í Grundardal, og margir efnismenn báðu hennar sér
til handa.
Foreldrar hennar vildu oftar en einu sinni fá hana til