Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1920, Page 112

Eimreiðin - 01.01.1920, Page 112
112 FRESKÓ 1EIMUEIÐ1N fjarlæga landi gamlan og góðan hollvin. Eg hefi heyrt, a& jarlinn þessi, sem hét Alured, hafi verið lengi í Ítalíu og ekki þótt sérlega heimaelskur hér. Hann hafði verið ágætismaður í hvívetna, og fara af honum ýmsar ein- kennilegar sögur, eða svo sagði hann mér, félagi minn,. garðvörðurinn. Þessi garðvörður á annars, meðal annara orða, ljómandi fallegt hús í þorpinu og hefir vagn með tveim hestum fyrir og hefir svo miklar tekjur, að hann mundi vera talinn með efnamönnum í Feneyjum eða Fiorenz. Fetta skraf í mér hlýtur nú annars að vera leiðinlegt fyrir yður, en eg segi yður þetta til þess, að þér fáið sem skýrasta mynd af því, hvernig högum mínum er háttað hér. Eg skal engan veginn neita því, að eg sakna greif- innunnar, enda væri það einkennilegt, ef svo væri eigi. En mér leiðist samt engan veginn. Mér leiðist aldrei,. þegar eg get beitt ímyndunarafli minu að einhverju og get komist undir bert loft. En loftið hér er nú þvi miður ekki alt af sérlega laðandi. Eg er hræddastur um það, að eg venji mig um of á' þetta sællífi hér. Eg hefi annars ávalt verið vanur að- ganga á beru gólfi og hafa bera veggi, nema hvað eg stundum klíndi einhverju á þá, fá og einföld húsgögn og lítinn mat, súpuspón, brauð og ávexti og litla flösku af víni. En svona er maður fljótur að venjast óhófinu, að nú finst mér ekkert nema eðlilegt og sjálfsagt, að mér sé búið bað, föt min strokin og alt lagt upp í hendurnar á mér. Nú finst mér það einnig sjálfsagt að setjast þrisvar á dag að borði, sem er fult af alls konar borðbúnaði,_ postulíni, þunnu eins og eggskurni, og silfurmunum með alls konar kræsingum og frönskum vínum, en tveir ein- kennisbúnir þjónar bíða eftir hverri bendingu og læðast á tánum svo létt, að ekkert heyrist. Alt þetta finst mér nú sjálfsagt, og eg fyrirverð mig að segja það, en þó er það satt, að eg er hræddur um, að eg sakni þess mjög, þegar eg á aftur að fara að lifa gamla fátæktarlifinu. Það er ekki langt síðan eg hélt, að eg væri spekingur eða skáld, sem væri hæst ánægður með nautnir andans, ea
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.