Eimreiðin - 01.01.1920, Side 123

EIMREIÐIN]
RITSJÁ
123
muni hafa fastað til pessa rits eins og heilagrar skírslu, haldið
sér árum saman frá öllu óhreinu í skáldskap, ekki lesið annað
«n úrval. Hann sýnist líka hafa vandað verk sitt mjög, og manni
óar við þeim átökum, sem lýsa sér svo að segja i hverri máls-
grein. Ef til vill er pað heldur galli, hve vel maður finnur
átökin. Allra mest er sú list, að taka á af siðustu og fyllstu
kröftum, en láta alla halda, að pað sé gert með skeytingarleysi
og eins og að drekka vatn.
Eg er hræddur um, að höf. ætli lesendunum nokkuð mörg
skörðin að geta í. Hann er þar mótsetningin við flesta, sem hér
rita. Og pó parf í rauninni ekki nema nokkurn veginn ímynd-
unarafl til pess að fá heildina — hvort sem hún nú verður eins
og höf. hefir hugsað sér hana eða einhvern veginn öðruvís.
Pað, sem skáldið ekki segir, hefir lesandinn leyfi til að fara
með eftir vild. í raun og veru þekkjum við Álf frá Vindhæli
svo vel. Hann er gamall kunningi. Ef til vill þekkjum við hann
innan úr okkur sjálfum, ef til vill í einhverjum kunningja okkar.
f*að er alt af eitthvað glæsilegt við hann. Hann varpar glampa
á alt, sem í nánd við hann kemur. »Riddararnir fóru í gröfina
með þá vissu, að eftir 100 ár vissi enginn neitt um pá nema
pessa einu vísu« Álfs. Að eins á sjálfan sig varpar hann engum
ljóma.
Álfur er nú kominn út, undir dóm fólksins. Eg mæli með
honum. Sá, sem nokkuð hefir gaman af að láta hugann fljúga>
— hann fær parna svo að segja takmarkalaus tilefni til pess að
lyfta sér. Allar þessar hálfkveðnu vísur freista ímyndunaraflsins;
allar pessar eyður hljóta að blása að hverjum skáldneista, sem
til er hjá lesandanum.
Höfundurinn valdi sér vandasamt form: Ljóð í óbundnu máli,
og pað gefur öllu sinn einkennilega svip. Um petta form er
auðvitað ekkert nema gott eitt að segja, pegar pví er beitt vel.
Skáldin mega nota hvaða aðferð, sem pau vilja, geti þau að eins
skapað list. En eg óttast fordæmið. Eg óttast allar pær aur-
skriður, sem pessi vorleysing gæti komið af stað. Nú sýnist
helst svo, sem bundna formið eitt varni því, að pessar fáu
rolur, sem eftir eru óyrkjandi, telji sig líka skáld. En Nordal
sýnist óneitanlega vera búinn að ná fastatökum á þessum stíl
•og vantar nú ekki annað en svo mikla leikni, að enginn sjái, að
hér sé neinn galdur, eins og dans, sem er svo vel æfður, að
•öllum reglum er fylgt án pess að nokkur regla sjáist.
»Hel« er merkilegt verk. Og hún er óendanlegt verk. Hún
.gæti jafnt verið 500 eins og 50 bls., og við fáum vonandi með
ííð og tíma eitthvað fleira af pessu tæi frá hendi höf. M. J.