Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 57

UPP OG NIÐUR.
57
jeg segja þjer. Hvert sem þú lítur í kringum þig, muntu
verða þess var, að það eru ekki málefnin, sem lialda
mönnunum upp, heldur mennirnir, sem halda málefnunum
upp. f>að er því hjer um bil ómögulegt, eftir því, sem á
stendur og eftir því, sem menn venjast við þegar frá
barnæsku, að málefnin standi óhögguð í augum manna,
ef mennirnir falla. Gættu að sveitarmálefnum. Hve oft
er það ekki, að menn leggja alla stund á að eyði-
leggja ýms fyrirtæki, að eins vegna mannanna, sem fyrir
þeim standa, án minnsta tillits til þess, hvort fyrirtækin
í raun og veru sjeu góð eða vond. Gættu að þinginu, og
gættu að, hvar sem þú villt. |>ú sjer hvervetna það
sama.
Löngu áður en jeg kynntist Sigurbjörgu var jeg hjer
um bil orðinn trúlaus. f>að var ekki af umhugsun, það
var ekki af rannsókn, mjer fór eins og flestum öðrum:
jeg nennti ekki að hugsa um þess háttar málefni. En
guðræknin, sem mjer hafði verið innrætt, þegar jeg var
barn, hvarf smátt og smátt, þegar jeg fór að missa virð-
inguna fyrir þeim m(>nnum, sem mest vildu lemja guð-
ræknina inn i mig, og jafnframt kynntist að öðru leytinu
mönnum, sem voru ekki að eins áhugalausir á allri guðs-
þjónustu, heldur beinlínis leiddist hún, og að hinu leytinu
mönnum, sem börðu blákalt fram forrjettindi hinna trúuðu
án aflrar mannúðar og allrar sanngirni.
Eins var því varið með allt annað í lífinu, sem meun
yfir höfuð að tala varðar miklu; jeg missti virðinguna
fyrir því, trúna á það, jafnframt því, að jeg missti virðinguna
fyrir mönnunum. Jeg gjörði mjer þá ekki fulla grein
fyrir því; jeg var eins þreyttur á mönnunum og lífinu;
mjer fannst jeg ekki hafa neitt að lifa fyrir, mjer var
ekkert heilagt, en jeg var þó ekki kominn nógu langt til
að sleppa öflum tökum. Jeg fylgdi ósjálfrátt með straum-
num og hjelt áfram við námið hugsunarlaust. IJað duld-
ist líka enn innra hjá mjer neisti af trú á ástina, á