Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 72

72
BERTEL E. Ó. |)ORLEIFSSON:
fjelagi í því. Hún kvað það vera með ásettu ráði, að
hún hefði ekki leitað upplýsinga hjá löggæzlustjórninni
nje fátækranefndinni, þar eð það væri sinn einlægur ásetn-
ingur sjálf, einmitt sjálf, að leita upp örbirgðina, sjá, hvar
mest væri þörfin, og hve hezt mætti úr ráða vandræðunum,
og svo leggja allt sitt fram.
pað varð færra um kveðjur með vinkonunum í þetta
sinn, heldur en vandi var til, þeim var báðum svo mikið
niðri fyrir.
Frú Abel varð eftir heima. Hún sat lengi hugsandi
og horfði á dúkana. Hún gat einhvern veginn ekki komið
sjer að því, að taka þar til óspiltra málanna — og þó
voru dúkarnir ljómandi fallegir. Hjóladynurinn barst að
eyrum hennar, vagninn rann skarkalalaust, ljettlega og lið-
lega eftir rennisljettri götunni.
«fað má segja hún F,milía hefur gott hjarta», sagði
hún og stundi við.
Frú Abel var valinkunn kona, brjóstgóð, skapþíð og
hvers manns hugljúfi; það fór fjarri því, að hún hefði þann
skaplöst, sem menn kalla öfund, en í dag var ekki trútt
um, að einhver tilfinning, sem var í frændsemi við áður-
nefnda öfund, lireyfði sjer í hjarta hennar, er hún horfði
á eftir hinum hjólliðuga vagni, en — hvort það var hið
góða hjarta vinkonu hennar, — eður hin laglegi liðugi
vagn, sem vakti þessa tilfinningu, — er oss ekki ljóst.
Frú Warden hafði sagt vagnstjóra, hvert halda skyldi;
hann hlýddi á fyrirmæli hennar og skyldi enginn sjá, að
honum brvgði hið minnsta, og þar eð mótbárur fundust ekki
í hans munni, ók hann í einni stryklotu um hin hlykkja-
mestu öngstræti og örmjóstu smugur kotahverfisins með
eins björtu yfirbragði, og ferðinni væri heitið til hallar
konungs.
Loks skipaði frú Warden honum að stöðva hestana,
enda var ekki seinna vænna. Strætið mjókkaði ávallt
eftir því, sem lengra dró, og það var ekki annað sýnilegt
fyrir höndum, en að þeir sílspikuðu og fyrirtaks-vagn-