Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 80

80
BERTEL E. Ó. þORLEIFSSON:
sem fátækrastjórinn hafði sagt henni, hafði lagzt eins og
þyngsla farg á brjóst henni. Henni varð nú smám saman
ljósara og ljósara, hvílíkt undradjúp var í milli hennar og
fólks þessa, sem hún hafði komizt í kynningu við.
Henni hafði æfinlega fundizt það þung orð og nærri
því of hörð, þessi orð: margir eru kallaðir en fáir út-
valdir.
Nú skyldi hún, að svo hlaut að vera. Hvernig var
það hugsanlegt, að fólk, sem var sokkið svona djúpt, gæti
nokkurn tíma rjett svo við, að það næði nokkurri átt, að
það væri, eins og það ætti að vera. Hvernig hlaut ekki
samvizka þessara aumingja að vera! — og hvernig áttu
þeir að geta staðið í móti heimsins margvíslegu freist-
ingum!.
Hún þekkti vel freistingar heimsins! — Hún átti
sjálf við eina að berjast — ef til vill þá vestu — auð-
æfin, sem svo margt og hart er um skrifað.
Hana hryllti við að hugsa til þess, hversu fara mundi,
ef þetta dýr í manns mynd og þessi ólánskvendi allt í einu
fengi offjár yfir að ráða.
Já auðæfín voru í sannleika reynsluskóli. J>að var
ekki lengra um liðið, en síðan í gær, að maðurinn hennar
hafði boðið henni að láta hana fá dálítinn, ofboðslaglegan
þjón — öldungis enskan í sniðunum. En hún stóðst
freistinguna og svaraði:
«Nei, Warden minn, — það er ekki rjett, jeg vil ekki
hafa þjón á vagnstjórasætinu. þ>að getur vel verið, aðvið
eigum svo mikið til, að við höfum efni á því, en gætum
okkar við óhófi. Jeg get ósköp vel komizt hjálparlaust
upp í vagninn og ofan úr honum, jegvil heldur ekki hafa
það, að vagnstjórinn fari mín vegna ofan úr sæti sínu».
Henni varð vært við að hugsa um þetta. Hún lygndi
augunum, hallaði sjer aftur á hak og leit ánægjulega til
auða sætisins við hliðina á þeim óbifanlega.
Frú Abel var önnum kafin í því, að hrjóða borðið