Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 85

KÆRLEIKSHEIMILIÐ.
85
fertugt. Var því altalað þar um hjeraðið, að Kristján lifði
í góðu yfirlæti hjá ríku |>uríði á Borg, og að hann ætti
rneira en vinnumanns-atlæti að fagna.
Með seinasta manni sínum hafði furíður átt son, er
Jón hjet; það var einkabarn hennar, og unni hún Jóni
mjög. Hún hafði sýnt það, að hún elskaði hann með því
að aga hann í uppvextinum. Hún hafði ætlað að gera
hann að fyrirmynd ungra manna að uppeldi, og til þess
beitti húnjafntprjedikunum,löngum kristindómsútskýringum
og vendinum. Hún vann það líka á, að Jón varð mesta
stillingarbarn, sem gerði sig aldrei sekan í ærslum eða
nokkurs konar óknyttum, því að hann var svo hræddur við
móður sína, að hann hjelt að hún væri alstaðar nálægt
sjer. jpannig liðu vaxtarár Jóns. Nú var hann orðinn
19 vetra piltur, laglegur en fremur lítill vexti, hinn
stilltasti, og kom sjer vel við alla.
Sóknarpresturinn þar í sveitinni hjet sjera Eggert og
bjó á prestsetrinu Bakka, næsta bæ við Borg. Hann var
maður hniginn að alari, kominn um sextugt, en þó heilsu-
góður enn. Hann var kallaður góður ræðumaður og virtur
mjög og elskaður af fiestum sóknarbörnum sínum. En
ráðríkur þótti hann nokkuð um flest hjeraðsmál, og hin
síðustu ár hafði hann orðið að standa í rnesta stímabraki
í hreppsnefndinni; hann var uokkuð uppstökkur og bráður,
ef einhver hafði á móti skoðunum hans, enda hafði hann
áður verið óvanur því. En fyrir fáum árum var nýr maður
kominn í sveitina er Björn hjet og bjó á Krossi; hann var
ungur maður, dugnaðar- og iðjumaður hinn mesti og
greindur vel. |>að var því eðlilegt, að hann væri brátt
kosinn í hreppsnefndina, og þar var hann «þ>rándur í
Götu» sjera Eggerts, sem áður hafði ölluráðið. faðhafði
verið vaninn áður, að þegar sjera Eggert sagði í hrepps-
nefndinni: «Okkur þ>uríði minni á Borg hefir komið saman
um það og það», þá álitu aðrir hreppsnefndarmenn, að ekki
þyrfti meira að ræða það mál, en uppástungan var bókuð
og sögð samþykkt í einu hljóði. Björn fór nú óðar að