Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 97

KÆRLEIKSHEIMILIÐ.
97
eins og jeg veit að hann elskar mig. Jeg hef gefið honum
allt sem jeg átti. Jeg gat ekki annað».
Svo hneig Anna niður. fað var liðið yfir hana.
Yinnukonurnar fóru að stumra yfir henni. En f>ur-
íður skipti sjer ekkert af henni. Hún kallaði á Kristján
ráðsmann, skipaði honum að týna saman allar reitur
Önnu og flytja hana þegar með öllu hennar yfir að Hrauni
til Gróu gömlu móðursystur hennar; hún fjekk honum 2
tvítugkrónupeninga, og sagði honum að fá Gróu, og
bætti því við, að Anna skyldi ekki geta sagt það með
sanni, að hún hefði ekki fengið kaupið sitt fullvel úti
látið.
fegar Anna raknaði við og leit í kringum sig, sá
hún, að Kristján ráðsmaður var að tína saman allt
það litla, sem hún átti, og spurði, hvað það ætti að
þýða.
«Jeg á að flytja þig og allt þitt yfir að Hrauni».
Anna skildi strax hvernig á öllu stóð. Hún hugs-
aði sig um dálitla stund. Hún sá, að það var ekkert
vit í því, að þrjózkast við að fara, og reyna til að sitja
kyr að þmríði nauðugri. Hún huggaði sig við, að þegar
fyrsta hríðin væri um garð gengin, þá mundi allt lagast.
Hún var viss um ást Jóns, og að hann stæði fast á því
að eiga sig, hvað svo sem |>uríður gamla segði eða gerði.
Henni gat heldur ekki betur sýnzt, en að þmríður yrði þó
loksins að láta undan, þegar hún betur og betur sann-
færðist um, að syni sínum væri full alvara. Henni þótti
einungis eitt sárt, og það var, hve mikið Jón yrði að þola
af móður sinni fyrir sínar sakir, fyrst um sinn, þangað til
allt lagaðist. Hún einsetti sjer með sjálfri sjer að verða
honum góð kona, svo að hann þyrfti aldrei að iðrast
eftir það, að hann hefði tekið að sjer sveitatelpuna fátæku
og átt hana.
Svo kvaddi Anna allt fólkið. furíði sá hún ekki,
því hún hafði strax látið söðla hest sinn, og var riðin á
stað yfir að Bakka til prestsins.
7