Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1929, Blaðsíða 48

48
Sveinn Pálsson
«g virtist þeim sem fært mundi austur yfir móts við svo
nefnda Hafursey — hátt, einstakt fell, nær því upp við
jökul. Þegar peir fóru tilbaka, var komið sólarlag og
farið að dimma; skruggur vóru pá nógar að heyra, er
peir riðu heim tröðina neðan að Víkurbæ; reið Sveinn
hægt á undan nafna sínum, og vissi ei fyrr en glóandi
pílu, hjer um álnar langri, sló niður í götuna, hjer um
faðms lengd fyrir framan hann; hestur hans stóð kyrr, en
Sveinn hræðslulaus varð sem afllaus, og allur í einum
svita, nær hniginn af baki, og komst heim með naum-
indum. Er petta auðskilið peim, sem reynt hafa eða lesið
um rafkraftinn, öðrum ekki; sannaðist hjer sem oftar, að
ekki er altíð langt á milli lífs og dauða.
Öefjord hafði í áður umgetinni síðari ferð sinni
austur að Vík ásett sjer að komast svo langt austur á
bóginn, að yfirsjeð fengi vesturhluta sýslu sinnar, en
varð að gefa pað frá sjer og snúa aftur sökum vatns og
jökulhlaupanna úr Kötlu. Varð Sveinn honum samferða
af stað frá Vík til ásettrar suðurferðar, en skildust að á
Stórólfshvoli, pá Öefjord fór heim til sín. Sveinn hjelt
sem sagt áfram suður, var erindi hans mestan part að
klára sýslusakir sínar við landfógeta og stiftamtmann
Moltke, sem ennpá reyndist Sveini hinn ástúðlegasti yfir-
maður, óskaði að fá og fekk afskrift hjá Sveini af pví,
sem pá var komið af dagbók hans yfir pau umgetnu eld-
gos. Þann 12ta ágúst fór Sveinn af stað að sunnan,1)
!) Sveinn lag&i títt ! vana sinn, þegar hann fekk því rá&ið,
og fann ei til lasleiks, að ferðast einsamall hvar sem hann var
kunnugur, nótt sem dag, svo hann mætti einn sínum ferðum
ráða, og svo var I þetta sinn. Pór hann i besta veðri austur
Ólafsskarð seint um daginn úr Viðey, áði og hefti hest sinn undir
Meitlinum, sem kallað er, um sjálft lágnættið, sofnaði að eins,
vaknaði og fór áfram f hálfbjörtu sárþyrstur, þó ódrukkinn
undir, en nær því fastandi, vissi hann til að niðrí Torfdalnum