Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1977, Qupperneq 42

42
UM VINÁTTU OG BRÉFASKIPTI
Þú hefur algerlega rétt fyrir þér í því, að Danir eru hræddir við
árásir út af því, hvernig þeir hafa farið með ráðsmennsku þessara
íslenzku fjársjóða, við höfum betri spil á hendinni, og ég er fús til
þess að ganga hér ekki að neinum hégóma, heldur halda málinu
áfram. Ég vissi mjög vel, að kosning mín í fornritanefnd Fornrita-
félagsins var einskis virði. En fyrst og fremst áleit ég rétt að bíða
átekta, þangað til ég sæi, hvað yrði úr „Institútinu“, áður en ég færi
að demonstrera, og í öðru lagi getur þetta gefið mér tækifæri til þess
síðar meir að leggja orð í belg um meðferð félagsins á eignum sínum.
Því fer svo fjarri, að þessi kosning bindi mig á nokkurn hátt. En nú
er aðalatriðið að gera sér ljóst, hvaða kröfur við eigum að setja fram
sem skilyrði þess, að við tökum upp nokkura samvinnu við Dani um
þetta mál. Það er auðvitað hægt að neita skilyrðislaust, og þá stendur
allt eins og það stóð fyrir tveimur árum. En hitt er þó nær skapi mínu
að'koma fram með vissar tillögur, sem gæti komið útgáfustarfseminni
á meira og betra rekspöl. Og það, sem mér hefur einkum dottið í
hug, er þetta: 1) meiri fjárframlög frá Dana hálfu til þess að gefa
út og kynna íslenzk fornrit; 2) meira skipulag á útgáfustarfseminni;
3) betra fyrirkomulag á sölu og útbreiðslu útgefinna rita; 4) effektív
hlutdeild Islendinga í stjórn þessa alls. - Þetta er allt í samræmi við
þínar tillögur frá 1933. - Afhendingu handrita trúi ég ekki á, nema
með tilverknaði stjórnmálamanna og í sambandi við millilandasamn-
inga. Ég hef nú beðið Jón Helgason og Munksgaard um álit þeirra á
málinu, og sérstaklega bið ég þig um nánari tillögur um þetta. Því
miður geta ýmsar tillögur til framkvæmda strandað á mannleysi,
því að slík starfsemi þarf framkvæmdarstjóra, þú vilt ekki vera það,
og ég veit ekki, hvort Jón vill það heldur. Láttu mig bráðlega heyra
frá þér. Þá skal ég skrifa meira.“
Halldór varð að vonum brátt við þeim tilmælum Sigurðar að ræða
þessi mál frekara við hann, og kemst hann þar, í bréfi frá New York
31. marz 1935, að svipaðri niðurstöðu og fyrr, leggur áherzlu á „að
fylgja þessu máli fast fram, og fyrst Danir hafa borið það upp (eins
og Arup gerði í nefndinni), að krefjast þess, að þeir komi fram með
ákveðnar tillögur. Svo er fyrir okkur að vega þær, hafna þeim eða
taka þeim, eftir því sem okkur sýnist. En þær verða að koma fram
svart á hvítu, svo að þær geti myndað grundvöll til umræðu og samn-
inga. Þessi fjögur atriði, sem þú nefnir í bréfi þínu, ganga í rétta átt
og eru víst þær minnstu kröfur, sem við getum gert.“
Halldór ræðir síðan rækilega um útgáfu Munksgaards á Corpus og