Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1977, Síða 52

52
UM VINÁTTU OG BRÉFASKIPTI
Halldór ræðir einnig bókaútgáfuna á íslandi og segir þar m. a.:
„Mikið voðalegt syndaflóð af literature flýtur yfir sögueyjuna, og
ekki endist fé Fiskesafnsins til að kaupa það allt saman, enda væri
víst bezt, að mikið af því færi í Ginnungagap í eilífa gleymsku.“
Og um blöðin segir hann: „Blöðin fara versnandi dag frá degi, svo
að það gerir manni illt í skapi að lesa þau. Hér er gamall lærisveinn
þinn, Albert meistari Sigurðsson; hann les blöðin frá upphafi til
enda og segir mér svo efni þeirra; þannig fræðir hann mig, jafn-
framt því sem hann sparar mér augnaraun og skapraun við að lesa
þetta. Hann pasteuriserar þessa fæðu fyrir mig. Það væri gott að hafa
fleiri menn á íslandi, sem gerðu það fyrir publikum, gerlasneyða
blöðin eins og mjólkina, sem sumir þó virðast vilja drekka þar óhreina
af pólitískum ástæðum.“
Sigurður svarar þessu bréfi 6. maí 1946 og er þá kominn í marg-
falda bréfaskuld við Halldór, enda segir hann svo í upphafi: „Það
er nú mikið til komið upp úr fyrir mér að roðna, einkum yfir bréfa-
skriftum, því að ég tel það nokkurs konar ósjálfræði, hvað mér er
erfitt að skrifa bréf. En þegar þú í síðasta bréfi þínu talaðir um bréfa-
leti þína, þá roðnaði ég! Það er bæði synd og skömm að hafa ekki
fyrir löngu og mörgum sinnum þakkað þér fyrir ágæt bréf og dýr-
mætar bækur, bæði Islandica og síðustu bókaskrána, sem eins og
hinar fyrri er ómetanleg handbók, svo að þegar hún er komin í
hilluna, skilur maður ekki, hvernig hægt hefur verið að vera án
hennar. Og þá verð ég að þakka þér alveg sérstaklega fyrir það, sem
þú skrifaðir mér um I. bindi íslenzkrar menningar. Það er hvort
tveggja, að ég tel engan annan mann dómbærari um slíka bók, enda
veit ég, að þú mundir aldrei mæla neitt hégómaorð. En - ef útkoma
II. (og III.) bindis dregst fram yfir allar áætlanir og ásetningu, þá
ætla ég með sjálfum mér að afsaka mig með því, að ég sé að bíða
eftir því, að þau geti í þínum augum orðið samboðin I. bindinu!
Annars kemur hér margt til greina í raun og veru, það er erfitt að
sleppa glímutökunum á sumum viðfangsefnunum, meðan manni
finnst þau ekki hafa blessað mann, - eða blessazt, - og þessi ár hafa
að mörgu leyti verið mér þungbær. En út í það skal ég ekki frekar
fara.
Tilefni bréfsins er framar öllu A-M. nefndin og handritamálið.
Þú hefur vitanlega fengið plöggin frá nefndinni og líklega þegar
skrifað. Það höfum við ekki gert. Ég var að bíða eftir því, að grein
mín um málið kæmi út í Nordisk tidskrift. Það var alls ekki svo