Réttur - 01.12.1916, Blaðsíða 47

Verzlun
og samgongur.
Vegna þess að fæstir geta framleitt allar nauðsynjavörur
sínar, hefir það verið venja manna alla þá tíð, sem sagan
nær til, að láta af hendi við nágranna sína þá hluti, sem
maður hefir framyfir þarfir, og fá í staðinn það, sem hann
vanhagar um.
Skifti þessi eru í daglegu tali kölluð verzlun, og kann
hver maður grein á þeirri hugmynd. Jafnan eru þessi við-
skifti mest og margvíslegust hjá menningarþjóðunum, enda
er þar lögð mest áherzla á að þau fari haganlega fram.
Má svo telja að meginhluti þeirra nýjunga og uppgötvana,
sem á síðari árum hafa verið gerð í heiminum, séu þjónar
viðskiftanna.
Engum mun blandast hugur um það, að við íslendingar
heyrum til menningarþjóðunum, minsta kosti að því er
þarfirnar snertir. Líf okkar getur nú orðið varla talist »ein-
falt líf«, og verður það enn -síður úr þessu, þar eð kynn-
ing okkar af umheiminum eykst með hverju ári, sem líður,
og við lærum að gera sömu kröfur til lífsins og nágranna-
þjóðirnar. Pað er ekki tilgangur minn að ræða það hér,
hvort þessar breytingar á högum okkar séu tíollar eða ekki.
Pær halda áfram hvort sem mönnum líkar betur eða ver.
En vegna þess, að þarfir okkar eru miklar, og að við fram-
leiðum aðeins fátt og þurfum því margt að sækja til ann-
ara — er okkur það mikilvægt lífsskilyrði, að verzlunin sé
sem hagkvæmust.
10