Réttur - 01.12.1916, Blaðsíða 70

V i t a r.
í marzmánuði vinnur Ijós náttúrunnar sigur í einvígi sínu
við myrkrið, hér á norðurhjara. Sólin rennir geislaflóði sínu
yfir hjarnbreiður landsins.
— Viðarteinungurinn, sem svignar marflatur og sefur
undir heljarfargi íssins, kennir glampans gegnum gaddinn
— vaknar og fer að losa um hýðið. Hann vaknar ávalt
jafnsnemma, þó reynslan sé oft búin að sýna honum, að
hann hafi verið fullvondjarfur og fljótur til. — Að vor-
hretin og næðingarnir leika hann verst og kippa lífsþrótt-
inum úr æskunni. Altaf er lífsþráin jafnöflug, vonirnar jafn-
fleygar. — Mikill er máttur ljósgjafans.
Vitinn sá vinnur lífsafl úr íshjartanu. Petta veit viðar-
teinungurinn og finnur af eðlishvöt sinni. — Náttúran skil-
ur sjálfa sig.
* *
*
Mennirnir! sést það eins glögt, að þeir skilji hlutverk
vitans? — Þeir hafa skynsemina framyfir, en löngum hefir
hún reynst eðlishvötinni sljórri og ótrúrri. Þá hefir kuldinn
og myrkrið — misrétturinn og vonleysið — náð svo mikl-
um tökum á sálum manna og mannlífinu yfir höfuð. —
En við skuium nú sjá til.
— F*róunin heldur stöðugt áfram, og mennirnir geta flýtt
fyrir henni og rutt henni braut, ef viljinn er nógur til þess.
Reyni þeir ávalt að neyta rétt skynsemi sinnar, geta þeir
aukið birtuna og ylinn. F*ví betur sem þeir glöggva áhrif