Réttur - 01.07.1928, Qupperneq 19
Rjettui-] NAFNLAUS SAGA 147
þegar hann lýsti ógnum og örlagaþrungnum viðburð-
um, náðu ástríðurnar gersamlega öllu valdi yfir hon-
um, tárin streymdu frá leiftrandi augum hans, and-
litið roðnaði, röddin varð hvell sem þruma — og
munkunum fanst æsing hans umhverfa instu djúpum
sálna þeirra. Á þessum hrífandi, undursamlegu augna-
blikum var vald hans takmarkalaust. Hefði hann skip-
að bræðrunum að steypa sjer út í hafið, hefði þeir allir
sem einn þotið af stað til að uppfylla ósk hans.
Hljóðfærasláttur hana, röddin, kvæðin, sem hann
orti guði til dýrðar, — alt var þetta munkunum sífeld
gleðiuppspretta. Stundum urðu í hinu tilbreytingar-
iausa lífi þeirra trjen og blómin, vorin og haustin
þreytandi, hávaði hafsins leiddist þeim og söngur fugl-
anna skemti þeim ekki. En list gamla priorsins síns
þráðu þeir eins og lífsviðurværið hvern einasta dag.
Mörg ár liðu. Einn dagurinn líktist öðrum, ein nótt
annari. Engin lifandi vera sýndi sig innan klaustur-
veggjanna, nema vilt dýr og fuglar. Næsti staður,
bygður mönnum, var langt, langt burtu, og til að kom-
ast að klaustrinu varð að fara í gegnum meir en tíu
mílna langa eyðimörk. Aðeins þeir, sem lífið átti ekk-
ert að bjóða, þeir sem fullkomlega höfðu gefið upp alla
von, þorðu að halda þá leið og hjeldu til klaustursins
sem til grafarinnar.
Munkunum brá því í brún eina nótt, er maður barði
að dyrum klaustursins. Það reyndist að vera einn af
íbúum hins fjarlæga bæjar, venjulegur syndari, fullur
lífsástar. Án þess að biðja einnar einustu bænar eða
æskja blessunar priorsins, krafðist hann matar og víns.
Þegar þeir spurðu hann um ferð hans gegnum eyði-
mörkina, svaraði hann með því að segja þeim veiði-
sögu, hann hafði farið á veiðar, haft lítið að drekka
og vilst. Er þeir spurðu hann hvort hann vildi verða
10*