Réttur - 01.07.1928, Síða 139

Rjettur]
VÍÐSJÁ
267
lífsþróttur og skáldgáfa Tolstojs gáfu mátt og mildl-
leik.
Skrfpaleikur þjóðabandalagsins:
Afvopnunin.
Svo sem kunnugt er, hefur þjóðabandalagið það
hlutverk á höndum fyrir stórveldin, að dylja sem best
að hægt er með fögrum nöfnum og fríðum loforðum
alt hið ófagra framferði verstu kúgara heimsins. Eitt
af þeim hlutverkum, sem það nú mest fæst við og
gengur erfiðlegast, er að dylja hinn augljósa undir-
búning undir nýjar styrjaldir, sem stórveldin nú reka
af kappi. Þjóðabandalaginu er falið að reyna að leiða
athygli lýðsins, sem síðar skal leiddur á blóðvöllinn,
frá herbúnaðinum, með því að hjala svo hátt um frið,
að skvaldur hinna herklæddu friðarengla yfirgnæfi
hávaða vopnavérksmiðjanna. Því svívirðilegri sem til-
gangurinn er, því slóttugri verða brögð þessara herra.
Þegar svæfa skal meðvitund þjóðanna fyrir hinum
nýju ógnum, er bíða þeirra, grípa þeir einmitt til þess
að misnota hina heitu þrá allra þeirra eftir friði, sem
kvalist hafa í síðasta stríði, sem mist hafa sína nán-
ustu og aldrei geta hugsað til annara eins skelfinga á
ný. Þessum er talin trú um að þjóðabandalagið sje að
berjast fyrir heitustu ósk þeirra, blöðin endurtaka
daglega sömu blekkingarnar, rósamál um »andann frá
Locarno« um »Kelloggsáttmálann« o. s. frv. deyfa
skynsemi þeirra og þannig er fjöldinn blindaður uns
valdhafarnir loksins einn góðan veðurdag uppgötva, að
friðurinn, sem þeir hafa verið að vernda allan þennan
tíma, er í hættu vegna t. d. Rússlands (sem er eina
landið, er lagði til fullkomna afvopnun) — og nú þurfi
allir friðelskandi menn að hætta lífi sínu 1 síðustu
styrjöldinni, sem háð verði, styrjöldinni fyrir friðnum