Réttur - 01.10.1929, Blaðsíða 3

Rjettur] UPPRUNI NÝLENDUAUÐS EVRÓPU
211
rót sína að rekja til mjög einfaldra ályktana, dregnum
út af fjármálafyrirbrigðum síðasta mannsaldurs.
Borgari leggur sparifje sitt í nýlendueign. Stórar upp-
hæðir eru boðnar fram í Lundúnum, Berlín og París
til þess að skrifa sig fyrir hlutafje í nýlendufyrirtækj-
um. Við höfum allnákvæmar hagskýrslur um þessa
festingu auðmagns í framandi löndum. Engiand festi
á tímabilinu 1870—1900 að meðaltali 35 miljónir ster-
lingspunda árlega erlendis. Næstu 5 ár lækkaði upp-
hæðin niður í 20 miljónir punda árlega að meðaitali,
en stígur svo geypilega, er á árunum 1905—1910 100
—150 miljónir punda árlega og síðustu árin fyrir
stríð nemur auðmagnsútflutningurinn um 200 miljónir
punda á ári.
Og svo álykta menn að með þessum auðmagnsút-
flutningi, með þessum tekjuafgangi innanlands, hafi
England bygt upp fyrirtæki sín og eignir erlendis....
Þessi ályktun er þó of einföld.
Á sama tíma og England hefir flutt út hið mikla
auðmagn til »auðmagnsvana« landa og þá fyrst og
fremst til nýlendnanna, hefur það fengið emiþá meiri
árlegan skatt frá nýlendum sínum.
Á tímabilinu 1870—1900, þegar England »flutti ár-
lega út auðmagn er nam 35 miljónum punda, hafði það
árlegar vaxtatekjur frá útlandinu er námu 50 miljón-
um punda. Á árunum 1900—1905 »flutti það árlega út«
20 milj. punda, en hafði vaxtatekjur er námu ca. 120
miljónum punda. Á árunum 1905—1910 »flutti það að
meðaltali út« 125 miljónir punda á ári, en hafði vaxta-
tekjur er námu ca. 160 miljónum. England flytur því
í rauninni engan tekjuafgang sinn út. Það notar að-
eins nokkurn hluta af vaxtatekjum sínum frá útlönd-
um til að auka með auðmagn sitt erlendis. Yfirleitt má
segja að á síðustu mannsöldrum fyrir stríð, hafi Eng-
land notað % hluta af utanríkistekjum sínum til að
14*