Réttur - 01.10.1929, Blaðsíða 118
V í ð s j á.
Miðaldamyrkrið færist yfir.
Jafnhliða því sem auðvaldið í heiminum grípur nú
sífelt til harðvítugri ráða til að bæla niður frelsis-
hreyfingu verkalýðsins og kúguðu nýlenduþjóðanna,
sviftii1 þjóðirnar hverjum lýðréttindunum á fætur öðr-
um og kemur upp hreinum harðstjórnum í ríkjum
þeim, er áður höfðu þó þing til málamynda, — færist
í fótspor þessa pólitísku kúgunar hin geigvænlega
fylgja rammasta afturhalds allra tíma — katólska
kirkjuvaldið.
Vald katólskunnar og kreddur páfadómsins eru fs-
lendingum að svo illu kunnar, frá verstu niðurlæging-
artímum þjóðarinnar að ekki þarf að lýsa fyrir þeim
því andlegu níðamyrkri, undirokun og ófrelsi, sem
hvarvetna fylgir þessu skuggavaldi miðaldanna.
Nú þegar auðvaldið þarf á öllum tækjum að halda
til að verjast kröfum lýðsins til lífsins, þá er ekki ó-
eðlilegt þó gripið verði til þeirrar stofnunar, sem best
allra hefir staðið tímans tönn, alt frjálslyndi og vís-
indi, alt umrót og byltingar síðustu alda. Nú, þegar
auðvaldið á alt sitt undir því, að halda lýðnum í
heimsku og vanþekkingu, þá verður kirkjan — og þó
einkum sú katólska — sem fyr hinn þarfasti þjónn.
En um leið gerist páfakirkjan líka kröfuharðari gagn-
vart ríkisvöldunum um sjerstöðu og sjerrjettindi, hún
veit nú hvað hún má sín og ríkisvaldið tekur og fult